Bijna elke dag verschijnt er wel een ervaringsverhaal van een patiënt of naaste. Elke maand verzamelen we deze verhalen. Hieronder lichten we een paar boeken uit die laatst zijn toegevoegd aan de collectie.
Jim van Os & Myrrhe van Spronsen, We zijn god niet, LannooCampus 2021
‘Veel mensen die in de psychiatrie werken, komen tot de conclusie dat het anders kan. De DSM-diagnoses voelen beperkend, ze vertellen ons niets over de kern van het psychisch lijden. Maar wat dan wel? We zijn God niet gaat over een nieuwe kijk op psychisch lijden, diagnose en behandeling. Het uitgangspunt is dat niet de hulpverlener de waarheid in pacht heeft maar dat die in gezamenlijke samenwerking met de hulpvrager gevonden wordt. Autonomie van de patiënt, bewustzijn en cocreatie zijn hierbij belangrijke onderwerpen. Vanuit professionele – en ervaringskennis nemen de auteurs de huidige psychiatrie onder de loep. Hun voornaamste doel is het streven naar een gelijkwaardige relatie tussen behandelaar en cliënt.
“Een ggz van cocreatie is alleen mogelijk als we samen taal en concepten ontwikkelen om psychisch lijden te beschrijven en te begrijpen.” (p.33)
Bregje Bleeker, Het leven moet maar even wachten
, Atlas/Contact 2022
In Het leven moet maar even wachten beschrijf ik mijn ervaringen én die van anderen met long covid, een nog steeds nauwelijks bekende ziekte. Aan de hand van dagelijkse gebeurtenissen vertel ik hoe de ziekte zich manifesteert en hoe lang fysiek én geestelijk herstel vaak op zich laten wachten. Voor mij gold dat ik een zoveelste terugval kreeg toen ik al een jaar ziek was. Dat was het moment waarop ik mijn leven radicaal omgooide, onder andere door adviezen van stichting C-support, de stichting die zich bezighoudt met long covid. Het laatste deel van mijn boek heet ‘een andermens’. Door mijn levenswijze volledig te veranderen is het me gelukt om beter met de ziekte om te gaan én ervan te herstellen…. ’
“Je zou kunnen zeggen dat erkenning voor de ziekte in de loop van de tijd is gegroeid. Tegelijkertijd blijft gedeeltelijke ontkenning van de ziekte hardnekkig” (p.74)
Isa Hoes & Merlijn Kamerling, Je bent niet alleen, Meulenhoff de Boekerij 2022
In Je bent niet alleen beschrijven moeder Isa Hoes en zoon Merlijn Kamerling hoe het is om te rouwen om iemand die heel dicht bij je stond. Zo dichtbij dat door het wegvallen van die persoon je leven totaal anders wordt. In het geval van Isa en Merlijn was die persoon een echtgenoot en vader, Antonie Kamerling, maar dit boek is herkenbaar voor iedereen die een broer, zus, kind, ouder of partner verloren heeft.
Isa en Merlijn reiken handvatten aan om met zulk intens verdriet om te gaan. Ze beschrijven hoe zij hun grote verlies hebben moeten verwerken. Ze gaan in op de verschillende fases van rouw, hoe je dicht bij jezelf kunt blijven, hoe je grenzen aan kunt geven, hoe je je voorbereidt op de klappen die nog gaan komen, hoe je het verstikkende verdriet niet de overhand laat krijgen, maar ook hoe je leert er niet voor weg te lopen.
“Wat voor de één dus een vergissing kan zijn, kan voor een ander juist heel goed uitpakken. Er zijn, kortom geen regels bij rouw. Daar ben ik wel achter gekomen.” (p.48)
Sanne van der Hout, Onverwacht, Klapwijk en Keijsers 2022
In Onverwacht beschrijft Sanne van der Hout hoe zij en haar partner na een verontrustende prenatale screeningsuitslag terechtkwamen in een medisch traject dat uiteindelijk resulteerde in het overlijden van hun ongeboren kindje. Ze gaat in gesprek met hulpverleners en ouders over thema’s die van belang zijn voor de gehele praktijk van prenatale screening: Hoe kunnen hulpverleners zwangeren en hun partners helpen om de reikwijdte van hun keuzes te overzien? En: Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Door de combinatie van persoonlijke en professionele observaties geeft dit boek een unieke inkijk in de kwetsbaarheden van hedendaagse praktijken op het gebied van prenatale screening. Hiermee biedt het boek niet alleen steun aan ouders, maar is het ook relevant voor hulpverleners die werkzaam zijn in de zwangerschaps- en geboortezorg.’
“Breng verontrustend nieuws indien mogelijk niet telefonisch, maar bespreek dit face-to- face.” (p.212)
Henriette Koster, Corona, 88 dagen intensive care, Boekscout 2022
Henriette Koster schreef dit dagboek eigenlijk voor haar vader, omdat hij, goed ziek van Corona, op de IC belandde. Voor haarzelf bleek het ook goed te zijn, zo verwerkte ze wat er gebeurde.
“Langzaamaan gaat het toch weer een stukje beter, pap. We hebben er alle vertrouwen in. … En ja hoor. Foute boel, pap. We moeten naar het ziekenhuis. Je hebt het benauwd en je zuurstof zakt een eind naar beneden.” (p.124- 125)
