Covertekst: ‘A collection of poems that rose from the ashes of her harried heart and soul: illustrating her bizarre ways to vent the tumultuous time in her life- the double whammies: divorce and breast cancer at the same time. Writing poems helps her palliate pain while releasing the burdens of despair. In short her poems show honesty, bravery, directness and pristine.'

In "Van dit boek ga je beter slapen' reiken Catelijne Elzes en Deborah Freriks handvatten aan om beter te slapen. Tips voor slechte inslapers, mensen die niet doorslapen, maar ook dat een goede nacht al begint overdag. Catelijne Elzes en Deborah Freriks geven een humoristisch en hartverwarmend kijkje in hun eigen leven als slechte slapers.
Er is genoeg dat je kunt doen (en laten) om je nachtrust te verbeteren. Plus: je staat er niet alleen voor! "Van dit boek ga je beter slapen' zorgt voor erkenning en herkenning. Een toegankelijk boek met journalistieke verhalen, humor, compassie, wetenschap en fijne illustraties.

Wanneer mijn moeder op twintigjarige leeftijd terugkijkt op haar leven, weet ze zeker dat de eerste acht jaren ervan, de gelukkigste jaren van haar leven waren. Ze bracht deze door binnen een pleeggezin waarin iedereen altijd voor haar klaar stond. Het leven was fijn, lief en simpel. Tot op de dag dat haar pleegmoeder haar vertelde dat ze ziek was en alleen maar zieker zou gaan worden. Ze heeft haar pleegmoeder een lange en keiharde lijdensweg zien gaan, die uiteindelijk uitmondde in de dood. 
Welke keuzes mijn moeder zal maken binnen haar eigen ziektebeeld, tientallen jaren later, wordt verteld door mij, haar dochter.

Veel mensen worden geconfronteerd met een chronische ziekte, waarbij uitputting en pijn belangrijke symptomen zijn. Chronisch ziek zijn, is niet gemakkelijk. De ziekte is meestal niet zichtbaar, ze blijft duren en er is weinig begrijpbare informatie over te vinden. 

Hoe leg je aan een kind uit waarom je zo veel moe bent, waarom je weinig kan verdragen en welke invloed de ziekte heeft op jou en jouw gezin? 
De uitleg op kindermaat over dit soort ziektes én de mogelijke gevolgen, maken deze ziektes herkenbaar en bespreekbaar voor ouder en kind.

Veel emoties ervaren. Soms is dat fijn. Vaak voel ik mij anders. Een buitenstaander. Toch is het belangrijk stil te staan bij emoties. Zeker voor een hoogsensitief persoon. 
In deze cursiefjes staat de verwerking van indrukken, gedachtes en ervaringen centraal. Roerend en ontroerend. Vol humor, zelfspot en een geheel eigen kijk op de wereld. Ontboezemingen en overpeinzingen. Verfrissend en soms verrassend. Toegankelijk voor iedereen die houdt van korte verhaaltjes met een scherp randje.

Iedere medewerker in de thuiszorg, of je nu nog werkzaam bent of niet meer, zal aspecten van het werk herkennen in de vele opzichzelfstaande anekdotes in dit boek. In De thuiszorg, als hulp én als cliënt, hypermobiel Ehlers-Danlos Syndroom veranderde mijn leven worden de leuke maar ook de minder leuke aspecten benaderd.
Wil jij weten wat je allemaal mee kunt maken als je werkt in de thuiszorg, en hoe het is als je ineens zelf hulp nodig hebt? Dan is dit het boek voor jou. Dit is mijn verhaal, als hulp én als cliënt.

Stille woorden bevat gedichten die je willen meenemen in de wereld van depressie, angst en verdriet. In haar jeugd beschadigd geraakt, waardoor zij leefde  in een eenzame donkere wereld waarin  angst haar grootste vriend en vijand tegelijk was. Haar redding was het uiten van haar gevoel in deze gedichten en daarmee hoopt ze anderen nu ook te kunnen helpen.

Maaike groeide op in een Oost-Vlaams dorpje, niet ver van de bossen. Ze genoot er van de natuur en de dieren op de boerderij. Op achtjarige leeftijd werd ze onderzocht omdat ze sterke symptomen vertoonde van autisme. De diagnose werd gesteld, doch voor haar en haar omgeving werd dit doodgezwegen. Van haar ouders mocht het nooit bekend worden dat ze een autismestoornis had. Daarom probeerden haar ouders haar vreemd gedrag te onderdrukken, waardoor Maaike het gevoel kreeg, dat ze niet mocht zijn zoals ze werkelijk was. Maaike kreeg het gevoel dat ze niet aanvaard werd in de maatschappij. Zo erg zelfs dat ze in een depressie belandde.

Hans Peter beschrijft wederom met enige humor zijn leven met en zonder epilepsie. Zijn operatie heeft hem veel gebracht en het is de tijd die het heeft gekost zonder meer waard geweest. In 'Op weg naar het onbekende' het boek dat Hans Peter eerder schreef, kwam al uitgebreid aan de orde hoe het is om te leven met epilepsie. Zijn besluit tot zelfdoding op vaderdag was een schok voor iedereen.

De ziekte Alzheimer heeft Bert in haar greep. Hij snapt de wereld om zich heen niet meer, hetgeen wat leidt tot veel onbegrip in zijn naaste omgeving. Het verhaal van Bert is geschreven vanuit zijn gedachtengang. Verdriet en onmacht vertalen zich in het handelen van Bert. Onbegrip bij zijn omgeving is het resultaat. 
Bert, een gewone man die een ziekte krijgt die ons allemaal kan treffen.

Hans van der Mispel is meer dan 40 jaar werkzaam in de gezondheidszorg. Hij beschrijft wat het betekent als iemand Alzheimer krijgt. Weergegeven vanuit de gedachte van de patiënt, maar ook vanuit de familieleden die er omheen staan. Een gevarieerd boek dat voor mensen in een vergelijkbare situatie van grote steun kan zijn. Verdriet, boosheid en angst wisselen elkaar af in omgang met een Alzheimer patiënt.

Daar zit je dan, overrompeld... Omvergeblazen... In je ergste nachtmerrie ooit... Je hebt kanker! Een periode waarin je als verdooft leeft, dingen voelt die je helemaal niet wil voelen. Monica verscheurt je met haar woorden in ‘Nooit meer hetzelfde’ en neemt je mee door het hele proces. De rauwe emoties in de opbouw naar de ontdekking van haar diagnose, weten je meteen te raken. Ze laat in originele wijze van verwoording haar eigen sterke karakter zien. Daarmee zorgt ze er niet alleen voor dat er een natuurgetrouwe ziektegeschiedenis op papier is gezet, maar ook voor een zeer menselijke verwoording van angst, verdriet en onmacht.

Ze heeft een eetstoornis, maar laten we er niet teveel aandacht aan schenken. Het zal vast bij puberaal gedrag horen. Het gaat wel weer over. Of niet?

Sanne Vani (1997) heeft anorexia gekregen toen ze nog maar elf jaar oud was. Een schoolleven zoals het hoorde zat er niet in. Dit kwam door de opnames en therapieën, wat gelukkig geen tijdsverspilling is geweest. Want nu begrijpt ze waar een eetstoornis vandaan kan komen, wat het doel is, en waarom het vaak in stand wordt gehouden door de patiënt zelf. Al van jongs af aan verslond ze leesboeken, en daarnaast schreef ze zelf verhaaltjes op papier. Dit boek is geen verhaaltje, maar waarheid. De waarheid is hard, maar maakt wel vrij.