Syl heeft in haar leven te maken gehad met misbruik, verkrachting en verlies en is door ziekte in een rolstoel beland. Het vertellen van haar waargebeurde verhaal aan de schrijver Fil Marbo was een soort therapie - het hielp haar het verleden te verwerken. Gaandeweg ontstond er tussen hen ook een vriendschap, die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Sporen van ongeloof is veel meer dan een meeslepende biografie over een sterke vrouw. Door fictieve elementen, ‘ontmoetingen’, is het bijna een roman geworden. Het gaat over universele thema’s als leven en dood, trauma’s en ongeloof, maar ook over relaties en hoe je ondanks alles positief in het leven kunt blijven staan.

Belgisch kunstenaar Fleur Pierets zou met haar partner Julian Boom trouwen in alle 22 landen waar twee vrouwen dat mogen. Om op een positieve manier gelijke huwelijksrechten onder de aandacht te brengen. Maar deze ‘wereldtournee van de liefde’ werd ruw onderbroken. Na hun vierde huwelijk, in Parijs, werd Julian gediagnosticeerd met agressieve hersentumoren. Ze stierf zes weken later. Fleur bleef achter en kon maar één ding doen: schrijven.

Arthur Schnitzler (Wenen 1862-1931) was de grootste Oostenrijkse schrijver van het fin de siècle. Vlucht in de duisternis uit 1931 gaat over de verhouding tussen twee broers. Enerzijds is er Otto, een gereputeerde zenuwarts, en anderzijds zijn jongere broer Robert, een lichtzinnige ambtenaar, die lijdt aan hypochondrie en dwanggedachten. Het is het allerlaatste boek dat Schnitzler publiceerde.
De novelle was al twintig jaar af, maar de schrijver weigerde het manuscript te laten drukken. In de tragische figuur van Robert had de schrijver, die zelf een psychisch wrak was, te veel van zichzelf blootgegeven. Op de dag dat Schnitzler de eerste, overigens lovende, recensie over deze zo lang verzwegen novelle ontving, stierf hij. Vlucht in de duisternis is nu voor het eerst vertaald in het Nederlands door Jef Rademakers.

Vanaf haar dertiende jaar loopt Geertje in de psychiatrie. Van crisisopvang naar pleeggezin naar psychiatrische inrichting, naar afstuderen, werken, diagnose bipolaire stoornis type één en angst en paniekstoornis, van opname naar opname, van medicijn naar medicijn, naar ECT behandelingen, naar volledige afkeuring. Ze heeft het allemaal mee mogen maken. In dit boek lees je haar ervaringen.

Vroeger werden mensen met een psychische stoornis op de brandstapel gegooid of afgezonderd en zonder enige vorm van behandeling, met ketens aan de muur, of in een dwangbuis vastgehouden, zodat zij geen kant meer op konden. Dit boek gaat over mijn vader die schizofreen was. De vele herinneringen die ik daar aan heb en als klein meisje door de lange gangen van Provinciaal Ziekenhuis in Santpoort liep. De gevolgen voor het gezin die daardoor ontstonden, zoals een gedwongen opname of een bijna uithuisplaatsing. Verder wil ik geheel losstaand van mijn vader, ook mijn overgeeffobie en de angststoornissen die daardoor zijn ontstaan aan de man brengen. Onbegrip, angst, dingen niet meer durven en gevoelens vol schaamte die je overkomen wanneer je klem zit binnenin jezelf.

Loïs Bisschop leidt een wild studentenleven met veel ruige uitgaansavonden vol drank en drugs. Op haar achtentwintigste wankelt ze 's middags over straat met haar zoveelste kater die week en beseft ze dat het niet normaal is. Ze besluit op eigen kracht af te kicken, maar stuit op onbegrip van haar omgeving. Het valt toch allemaal wel mee: een black-out krijgen of op de spoedeisende hulp belanden kan de beste overkomen, toch?

Weet Loïs nuchter te blijven ondanks de vanzelfsprekendheid van alcohol in ons leven en het verslavingsstemmetje in haar hoofd? En ondanks de vele saboteurs die dingen zeggen als: ga toch weer drinken, dan ben je veel leuker. In deze geactualiseerde editie van Ik drink niet meer beschrijft Loïs op rauwe en hilarische wijze zowel de inzichten die ze tijdens haar afkickproces heeft opgedaan, als de nodige anekdotes uit de tijd van haar alcoholverslaving. Inclusief Loïs' twaalf beste tips om af te kicken en nuchter te blijven!

Al het merendeel van haar leven kampt Doortje Mennen met complexe psychiatrische problematiek. Haar diagnoses borderline en posttraumatische stressstoornis vormen de voornaamste inspiratie van deze dichtbundel. Deze diagnoses zorgen voor psychische instabiliteit, met alle gevolgen van dien. Vanuit de duisternis die deze problematiek veroorzaakt, vloeit ook inspiratie voort; woorden en zinnen die zich door elkaar vlechten en tenslotte een gedicht vormen. Veelvoorkomende thematieken in de bundel zijn zelfbeschadiging, suïcide en misbruik. Hieruit vormt een dichtbundel met donkere gedichten die bedoeld zijn om mensen te raken, maar ook om een kijk te geven in het hoofd van Doortje en zo meer begrip te vragen voor leven met psychiatrische problematiek.

Op het moment dat haar man te horen krijgt dat hij opgegeven is, krijgt het leven van Sabine Eijsenring een totaal andere wending. In haar dagboek schrijft zij over haar angsten, gevoelens en verwachtingen. Een aantal fragmenten uit dit dagboek zijn de basis voor dit boek geworden. Als de dood opeens zo dicht bij je staat, valt alle veiligheid van het leven weg. Het loslaten van een geliefde betekent niet alleen maar rouwen en verdriet hebben. Op indringende wijze schrijft zij over het proces van loskomen en doorgaan. De pijn, maar vooral ook de liefde voor haar man én voor haar eigen leven maakt Weg bijzonder.

Mijn stille tranen omschrijft de heftige, mooie, verdrietige en emotionele levenservaringen van schrijfster Peggie Knoops. Nog steeds zoekende naar haar eigen levensdoelen en kwaliteiten, vertelt ze op een zeer pakkende manier haar verhalen. Alsmede haar leven met depressie. Op een goudeerlijke en trefzekere toon zullen alle lezers zich zeer zeker herkennen in haar levenservaringen. Je zult als lezer diep in je hart ‘geraakt’ worden door alle emoties en de persoonlijke oprechtheid en openheid die uit haar levensverhalen ‘spatten’. Haar verhalen zijn gehuld in een poëtisch jasje. Dit heeft ze gedaan om haar woorden en ervaringen nog meer kracht bij te zetten en de juiste toon te kunnen raken. Dit boek laat de wervelingen zien waarmee Peggie zich door het leven werkt. Zeker het lezen waard!

Als Julia op negentienjarige leeftijd in een psychose belandt, wordt ze opgenomen in een psychiatrische inrichting. Haar moeder Hanneke en stiefvader Gijs zijn daar aanvankelijk ‘blij’ om: het ging al een jaar bergafwaarts met Julia, nu is er eindelijk uitzicht op verbetering.

Niets blijkt echter minder waar. Tijdens haar verblijf in verschillende ggz-instellingen glijdt Julia steeds verder weg.

Dit boek is een verslag van het horrorscenario waarin Hanneke en haar gezin terechtkwamen. Maar het is ook een aanklacht. Tegen rigide psychiaters die krampachtig vasthouden aan richtlijnen, protocollen en (verkeerde) diagnoses. En tegen de ggz-klinieken waar het slikken van medicijnen voorwaarde is voor verblijf. Waar het recht op privacy en keuzevrijheid belangrijker wordt geacht dan deelname aan een dagprogramma en het stimuleren van een gezonde leefstijl.

Daarnaast is dit boek een eerbetoon aan die paar mensen die op het juiste moment op de juiste plek de juiste actie ondernamen.

Als vrijwilliger in een hospice maakte Patty Duijn (1973) jaren geleden kennis met de complexe emoties en keuzes die horen bij de laatste levensfase.

De gesprekken die ze voerde met de mensen die daar verbleven, allen ongeneeslijk ziek, en vooral ook met iedereen om hen heen, inspireerden haar tot het oprichten van een bedrijf dat alles rond die afscheidsfase begeleidt. Van het omgaan met het slechte nieuws dat een gezinslid niet meer beter wordt, tot mediation bij een lastige familiesituatie rond een naderend overlijden. Van het betrekken van kinderen bij het afscheid, tot en met de organisatie van de uitvaart. Ook daarna blijft ze, zolang het nodig is, betrokken bij de nabestaanden.

Haar missie: op een natuurlijke manier omgaan met de dood. Al schrijvend over haar werk kwam ze tot de aanduiding ‘rouwdoula’: een persoonlijke coach ten tijde van rouw en verlies. Waar een doula hand- en spandiensten verricht aan het begin van het leven, doet Patty dit in de laatste levensfase, en daarna. In dit boek lees je wat haar werk behelst, en hoe ze dit vol levenslust verricht.

Rouw bij jongeren en jongvolwassenen (12-25 jaar) is volgens Riet Fiddelaers een gezond proces, waarin jonge mensen kwetsbaar én enorm veerkrachtig zijn. Toch leven er veel vragen bij mensen in hun omgeving. 'Een rugzak vol verdriet' laat zien aan welke steun deze jongeren behoefte hebben om toch op te groeien tot gezonde volwassenen, gelukkig in hun relaties en hun beroep. In dit handboek vertellen jongeren zelf met herkenbare verhalen en voorbeelden wat ze nodig hebben.