‘Het is hier individualistischer. Het moeilijke is dat er in Nederland altijd een goed vangnet is geweest. Nu draaien ze dat steeds meer terug. Terwijl je gestimuleerd bent om een eigen leven op te bouwen, wordt er nu van je verwacht dat je zelf steeds meer zorgtaken oppakt binnen het gezin. Dat is moeilijk. Mantelzorgers worden daardoor eigenlijk te veel belast. Je moet alle ballen in de lucht zien te houden.’ (Pag.19)

Eline Janssen schetst in dit boekje portretten van verschillende mensen die intensief voor iemand zorgen met een ziekte, beperking, of (psychisch) probleem. Met veel ruimte voor Veel ruimte voor de (culturele) achtergrond van de mantelzorger.

‘De recepten die me door verschillende artsen voorgeschreven waren, had ik meestal niet bij de apotheek afgegeven. Van medicijnen waar ik niet onderuit kon, las ik de bijsluiter om te constateren dat de bijwerkingen vanwege de problemen met mijn darmen schadelijker dan de kwaal zouden zijn. Meestal verdwenen die pillen ergens in een la.’ (Pag.8) 

Covertekst:’ Hella de Jonge vindt zichzelf terug in een ziekenhuis aan de monitor: hartaanval. Als de goede bedoelingen van de specialisten haar tot een gevangene van een systeem dreigen te maken, komt ze in opstand.Ze gaat op zoek naar de oorzaak van haar fysieke problemen en wat haar drijft. Dit leidt tot ontroerende gesprekken met haar dochter, beiden hebben een kind verloren, en soms confronterende, maar ook hilarische bezoeken aan haar vader.Dit boek getuigt van een gevecht om geen patiënt te worden maar mens te blijven.

In dit boek  beschrijft Imke hoe ze anorexia ontwikkelde en ervoor behandeld werd met name in een eetstoorniskliniek.

Jan Gerard schrijft over zijn leven met hersenletsel en het onbegrip wat dit veroorzaakt. Hij kwam er pas achter dat hij niet aangeboren hersenletsel had, toen hij 56 jaar was.

Covertekst: ‘Als Sabrine wakker wordt en ziet waar ze is beland, schrikt ze zich rot. Het enige wat zij om zich heen ziet, zijn de tranen die mensen laten vallen en mensen die in het wit zijn gekleed. (...)  Aan de hand van vragen probeert zij erachter te komen wat er precies is gebeurd. Het enige wat zij en haar ouders te horen krijgen, is dat ze gevaar loopt. Even denkt ze in een droom beland te zijn, maar al snel merkt ze dat het de werkelijkheid is. (...)'

Covertekst: ‘ Marjolein Haze schreef haar ervaringsverhaal voor mensen met een stemstoornis en voor (toekomstige) logopedisten. Ze licht toe wat er veranderde in haar leven toen ze een stemstoornis ontwikkelde en hoe ze ermee omging.

Covertekst: ‘Dit boek bevat levensverhalen van mensen die ernstig ziek zijn (geweest). Ze gaan over wat er met hen is gebeurd. Wat hebben ze verloren en wat hebben ze gewonnen? Noodgedwongen moesten zij hun leven anders inrichten. Wat heeft hen geïnspireerd? Hun verhalen, ondersteund door filosofische kennis en praktische oefeningen, geven kracht en inspiratie om bewust te kiezen voor het leven dat echt bij je past. De mensen uit het boek zijn levenscoach bij stichting LEVENXL.(...)'

‘Alle mensen zijn uniek, ook mensen met autisme. Zo zijn er genoeg Aspies die zich wél in het verkeer kunnen handhaven. (…) Maar dit is mijn verhaal. Het verhaal van Jasmijn Vink, geboren in Rotterdam op een winterse zondag in 1978.’  

Covertekst: ‘Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden. Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.’

Een moedig non-fictieboek dat zich verdiept in de manier waarop overlevenden, getuigen en naoorlogse generaties over traumatische ervaringen praten en er vorm aan geven.

‘Alles wat was gaat over de omslag die hij in de maanden voorafgaand aan de ingreep geestelijk, mentaal en ten slotte vooral emotioneel moest maken om tot aanvaarding te komen van zijn lot. Zelfmoord wordt een serieuze optie, het geloof wint aan betekenis. Wat heb je ervoor over om te mogen blijven leven? Hoe houd je je staande wanneer de dood onmiddellijk dreigt? Kan een mens het verdragen om te worden vergeten? En wat doen we ondertussen met moeder? Door de nietsontziende wijze waarop Willem Melchior ons de mens in zijn uiterste naaktheid, eenzaamheid en kwetsbaarheid toont, weet hij het persoonlijke drama tot een lijdensverhaal van grote, universele zeggingskracht te verheffen.’Bron

Covertekst: ‘Na een grote, frustrerende opdracht kan illustrator Maaike Hartjes opeens helemaal niks meer. Alleen al de gedachte aan werk is haar te veel. Als een maand rust weinig verbetering brengt, probeert ze zichzelf te motiveren door een dagboek bij te gaan houden, maar wel op haar eigen manier: met tekeningen en collages.’

Boek, geschreven op basis van dagboeken van haar vader, haar eigen ervaringen als kind en een stuk van haar moeder. Thea Nissen schrijft over de invloed van de zenuwziekte van haar vader op zijn leven en dat van hen. Waarschijnlijk zou hij nu manische depressief genoemd zijn. Ook had hij last van godsdienstwaanzin.