In Gek van mezelf kruipen we in het hoofd van Alwin Ritstier, die al meer dan 20 jaar kampt met extreme angsten. Zijn grootste angst is om dood te gaan. Bij elk pijntje of bobbeltje is hij ervan overtuigd dat hij kanker heeft of dat zijn hart het begeeft. Bij elke paniekaanval denkt hij dat hij erin zal blijven. Hoe is het om zo te leven? Hoe is het om niet meer naar buiten te durven, omdat de angst dat er iets gebeurt zo groot is dat je liever thuisblijft? Als hij bijna 30 is gaat de knop om, en begint hij aan zijn angsten te werken. Mét succes.

Fien is een meisje. Een heel gewoon meisje. Ze schrijft haar belevenissen op in haar dagboek. Ze maakt allerlei alledaagse dingen mee. Zo gaat ze op vakantie, op schoolreisje, spreekt af met haar vriendinnen en nog zoveel meer wat een jong meisje mee kan maken. Eén ding is een beetje anders aan Fien. Fien kan namelijk niet goed zien. Ze heeft een visuele beperking. Daarom gaan sommige dingen nét even anders. Zo schrijft ze hoe het is om met een herkenningsstok te lopen of om nét even anders te zijn dan haar klasgenootjes, hoe het is om zowel letterlijk als figuurlijk ergens tegenaan te lopen.

Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang meer dan zeventig mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde. Gesprekken die aanvankelijk over de dood leken te gaan, zeiden uiteindelijk veel meer over het leven. Wie nog maar beperkt de tijd heeft, begrijpt waar het echt om draait.
Haverkamp sprak ook met diverse deskundigen over doodgaan en verdriet. Ze leerde hoe belangrijk het is te blijven luisteren naar mensen in de rouw.

In dit boek probeert Bobbie aan de hand van persoonlijke ervaringen, gedichtjes en wetenschappelijke kennis, anderen inzicht te geven in de functies van een eetstoornis, de mechanismen die een eetstoornis in stand houden, én andere manieren om om te gaan met de chaos van het leven. Manieren die niet dodelijk zijn. Manieren waardoor je weer van het leven gaat genieten. Want er is geen manier om te gaan voelen dat je leeft terwijl je jezelf langzaam aan het vermoorden bent. Dit boek laat zien dat jij er voor kunt kiezen om te gaan herstellen, en hoe je het leven zonder eetstoornis aankunt. Het laat zien hoe je door keer op keer voor herstel te kiezen en te gaan dansen met je angsten de weg kunt vinden van hongeren om te overleven, naar leven.

Mijn boek gaat over een vrouw van eind 20. Zij krijgt door omstandigheden PTSS (Post Traumatisch Stress Stoornis). Ze beschrijft haar weg naar herstel en geeft tips wat je in bepaalde situaties kan proberen. Bijvoorbeeld als je last hebt van alle geluiden om je heen, tijdens het boodschappen doen. Tips wat je kan proberen om weer een beetje te ontspannen, zoals een muziek instrument bespelen, muziek luisteren, tekenen, schilderen, diamond painting ect. Mogelijke therapieën die je kunnen helpen op je weg naar herstel. Zodat je niet elke dag moet zien te overleven, maar je leven weer stukje bij beetje kan leven. Dat en nog veel meer komt ter sprake in dit boek. Ik heb ook een korte versie voorin het boek geschreven, zodat iedereen met en zonder PTSS de mogelijkheid heeft om het boek te lezen. Zelf had ik de eerste jaren niet genoeg concentratie om een boek te lezen. Vandaar ook een korte versie. Achterin heb boek heb ik de praktische informatie gezet, zodat het makkelijk op te zoeken is.

Ik was jong en onwetend toen ik, door mijn moeder, voor het eerst te maken kreeg met de ziekte alzheimer. Vele jaren later bleek dat de alzheimer ook in het hoofd van mijn vader huisde. Zou ik hem in deze strijd beter kunnen begeleiden, dan in de tijd van mijn moeder? Dit boek gaat over de vele bijzondere, mooie, grappige, maar zeker ook verdrietige momenten dat ik hoofd mantelzorger voor mijn vader was. Belangrijk was voor mij om aan alle gebeurtenissen, waar ik kon, een positieve draai te geven. Ik ben Patricia Tiemes. Belangrijk in mijn leven is altijd mijn positiviteit geweest, ik ben vaak geknakt maar nooit gebroken. Uit alle diepe dalen wist ik iets positiefs te halen.

‘Luister eens écht!’ is een heftig verhaal met verschillende emoties en stemmingswisselingen. In dit verhaal wordt er dieper ingegaan op de gevoelens en emoties die bij psychische kwetsbaarheid horen. De duidelijk merkbare stemmingswisselingen bij Linda, die aan een manische depressie lijdt, lopen als een rode draad doorheen het boek. Door de gebeurtenissen die Linda doormaakt, leeft haar dochter Emma mee in die stemmingswisselingen. Hierdoor leert Emma niet hoe ze moet omgaan met haar eigen gevoelens en emoties. Emma zakt weg in een negatieve spiraal en wil geen hulp aanvaarden. Ze voelt zich hierdoor onbegrepen. Ze snakt naar liefde en aandacht. Met alle gevolgen die daaruit voortkomen.

In Mijn Eetstoornis en Ik beschrijft Shannon haar dagelijkse worsteling met een eetstoornis; anorexia nervosa. Een ziekte waar helaas tot op heden nog veel misverstanden over bestaan. In dit boek geeft Shannon zichzelf volkomen bloot door op eerlijke en confronterende wijze verslag te doen van haar gevecht tegen deze slopende aandoening. Dagboekfragmenten, dossiers van behandelaars maar ook ervaringen van haar naasten zorgen ervoor dat het verhaal vanuit verschillende perspectieven wordt belicht. Het is een verhaal waarin taboes worden doorbroken, waardoor het de rauwe realiteit achter een eetstoornis weergeeft. Een verhaal dat zich afspeelt in het heden, maar ook terugblikt naar het verleden en hoop geeft voor de toekomst!

In dit boek tracht ik uit te leggen dat een psychiatrisch cliënt meer is dan enkel een etiket. Ik leg het proces uit wat er gebeurt als ik psychisch ontregel en hoe ik dit weer ten goede kan beïnvloeden. Ook mijn slachtofferrol komt aan bod wat bij mezelf problemen opleverde en ik aan moest pakken. Maar ook mijn terechte en onterechte schuldgevoelens. En het emotioneel misbruik die ik een halt toe heb geroepen. Verder is mijn levensverhaal beschreven maar niet zwarter dan zwart. Ik vind dat niet meer nodig en creëert denk ik alleen maar afstand. Nee ik laat juist mijn kracht zien en hoe ik ten goede ben gekeerd. Uiteraard ontkom ik niet aan zingeving. Maar de psychiatrie is daar in mijn ogen ook weer een verlengstuk van. Behalve psychologie is er ook sprake van een zekere filosofie.

Volcmar Suijs, in een ‘vorig leven’ ook bekend als De Dichter, is een ‘performer’ en een begenadigd muziekkunstenaar met een vorm van autisme (PDDNOS) en ADHD. Naar aanleiding van een uitnodiging iets te schrijven voor een ander doel, schreef Volcmar 100 columns over zijn leven. Grappig, verbaasd, scherp, een tikje wereldvreemd, ontroerend en bovenal bijzonder persoonlijk. Hij geeft hiermee een ongeëvenaard kijkje in zijn dagelijks leven. Hoe ervaart hij de drukke wereld, die soms best hard kan zijn, als autist?

Ziek zijn en je kerngezond voelen, dat overkwam Caroline Reeders: moeder, directeur, echtgenote van een arts. Met de diagnose borstkanker belandt ze in een parallel universum. Vanuit de kuipstoeltjes in de wachtkamers van het OLVG en het Antoni van Leeuwenhoek, de stille werkkamer thuis of die op het Amsterdamse Spui, de operatiekamer, de bestralingsunit en het gymlokaal van Oncofit, rapporteert ze over haar verwondering. Met oog voor de ontroerende, indrukwekkende en amusante details schrijft ze over haar innerlijke ambivalentie in een decor van duizelingwekkend goede zorg.

Ik ben jerney van den akker en ben 20 jaar ik heb best veel mee gemaakt in mijn leven en heb bijvoorbeeld in verschillende instellingen gezeten. ik heb ook veel opnames gehad in de ggz, open en gesloten setting. het was allemaal heel erg zwaar en ik ben er nu nog steeds niet helemaal ik heb nog best wel pittige dagen der tussen zitten en het houd maar niet op. ik neem jullie mee in wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en wat ik bereikt heb. liefs, jerney