Op 3 september 2011 wordt er kanker vastgesteld bij mijn zus, Roxanne, 12 jaar oud. Ze krijgt de diagnose ‘agressieve hersentumor in de hoogste graad.’ (Medulloblastoom) Eigenlijk is dit boek het klassieke kankerverhaal, met een verschil in perspectief. Dit keer kijkt u niet door de ogen van de patiënt zelf, maar door mijn ogen. Axelle Bel, 16 jaar en de oudere zus. Het kan zijn dat u zichzelf of iemand anders herkent in mijn verhaal. Het kan zijn dat u eens een andere versie wilt horen van zo’n kankerverhaal. Maar wie in dit verhaal de hoofdrol speelt, laat ik in het midden. Daar staat het goed.

Patricia wil je door middel van dit boek kennis laten maken met haar gedachten. Honderd keer. Van een traumatische jeugd, het overlijden van haar liefste vriendin, tot het overleven van een narcistische relatie. Uit het leven gegrepen gaat over de dood en verlaten worden, over hoop en troost op de duisterste momenten. Over je kwetsbaar leren opstellen. Honderd keer uit het leven gegrepen gaat over de dingen die het leven de moeite waard maken. Over leren om van jezelf te houden. Over kwetsbaar en jezelf durven zijn. Honderd keer uit het leven gegrepen gaat over vergeven en nooit vergeten.

Partnergeweld kan iedereen overkomen. Elke week sterft zowel in België als in Nederland minstens één vrouw aan de gevolgen van extreem partnergeweld. In Als liefde overleven wordt schetsen de auteurs aan de hand van het levensverhaal van Titi de eerste tekenen van misbruik, de manipulatieve strategieën van de dader en de langdurige gevolgen. Daarnaast lees je hoe je als buitenstaander de slachtoffers kunt helpen en hoe je leert praten over partnergeweld.

Titi's waargebeurde verhaal neemt je mee naar een wereld die erger is dan fictie, maar keihard bewijst hoe het in werkelijkheid kan lopen. Het beschrijft een proces van jarenlange terreur waarbij Titi transformeert van een sterke, onafhankelijke vrouw in een bang, onderdanig wezen. Tot ze uiteindelijk de moed vindt om te vertrekken, haar wonden likt, op zoek gaat naar een nieuwe identiteit en haar leven opnieuw vormgeeft.

Lieke Jansen en Lotis Visser kampen allebei met psychische problemen. Zij hebben elkaar ontmoet in een kliniek en raakten meteen bevriend. Toen bleek dat ze allebei van schrijven houden, ontstond het idee om samen een dichtbundel te schrijven. Deze bundel gaat over psychische stoornissen en hoe zij ze beleven. Met onderwerpen, zoals zelfbeschadiging, depressie, posttraumatische stressstoornis en misbruik, hopen ze meer openheid te creëren over psychische stoornissen.

'Door goed en kwaad' gaat over de ervaringen van Moësha binnen de jeugdzorg, psychiatrie en het leven met psychische kwetsbaarheid. Moësha vindt dat psychische kwetsbaarheid beter onder de aandacht mag worden gebracht en hoopt daar een bijdrage aan te leveren door middel van haar gedichten.

De vraag doet zich voor of de tegenwoordige tijd meer pijn doet dan het verleden. Gedurende de puberteit zijn we op zoek naar onszelf, terwijl we ernstig rekening houden met de ander. Juist ten tijde van het opbouwen van de eigen, unieke identiteit, kunnen ernstige scheuren ontstaan in het zelfbeeld. Pesten, al dan niet op de middelbare school, is en blijft een onderwerp dat ons aangrijpt. Hetzij slachtoffer, hetzij dader. In geval van een psychische kwetsbaarheid kan door het pestverleden een psychose ontwikkeld worden. Op deze manier probeert Carola zich te handhaven, terwijl werkelijkheid en onwerkelijkheid door elkaar heen gaan lopen. Een schreeuw om hulp en vooral begrip van de omgeving.

Dit is de ervaring van een dochter wier moeder dement wordt. Zij begint met een terugblik in het verleden, totdat duidelijk wordt dat haar moeder echt aan dementie lijdt. Na de ontkenning volgt ongeloof en tot slot de acceptatie van deze ziekte. Zij beschrijft daarna in dagboekvorm de gebeurtenissen waar zij tijdens het ziekteproces van haar moeder tegenaan loopt en wat het met haar, als dochter, doet. Het is met veel emotie, maar ook met veel liefde voor haar moeder geschreven. Dit boek laat zien wat het voor een ander kan betekenen als een dierbare in een soortgelijke situatie terechtkomt. Zij hoopt dat zij met het boek, anderen tot steun te zijn.

'Prettige dag verder' van Ria van Ruiswijk bestaat uit een 80-tal columns die gaan over de periode nadat de schrijfster te horen kreeg dat ze onbehandelbare, uitgezaaide kanker had. Die diagnose kwam 'out of the blue' want daarvoor had ze zich supergezond gevoeld.
Ze beschrijft in haar boek hoe ze probeerde greep te krijgen op haar gezondheid, de medische zorg en alles wat er verder op haar afkwam. Maar het gaat ook over alledaagse dingen en over herinneringen van vroeger, allemaal opeens in het licht van de tijdelijkheid, en over de emoties die passeren, zoals angst, verdriet, hoop, vertrouwen, boosheid en ja, zelfs dankbaarheid.
Deze columns vormen een samenballing van al die ervaringen. Ze zijn compact en lichtvoetig geschreven. Met een scherpe observatie van zichzelf en haar omgeving, maar ook met relativering en humor.

Niemand zag de dieperliggende oorzaken achter de depressie van mijn zus Patricia. De sporen van de langdurige emotionele en psychische mishandeling waren aan de buitenkant niet zichtbaar. Voor mij onverteerbaar. Ik ging de strijd aan met mezelf. Terug naar mijn jeugdjaren met vernederingen, manipulaties en psychische oorlogsvoering.
Door de werkelijke persoonlijkheid van mijn moeder te ontmaskeren heb ik mijzelf uit haar wurggreep weten te onttrekken en ben ik het gevecht aangegaan voor het leven van Patricia.
Een verloren strijd.

Wat doe je als je op je achtentwintigste baarmoederhalskanker blijkt te hebben, terwijl je vol in het leven staat en juist flink carrière aan het maken bent? Het overkwam Monique van Loon. In Je bent jong en je krijgt wat beschrijft zij soms tussen neus en lippen door, soms expliciet, hoe het is om als jonge vrouw ziek te worden. Hopeloos verliefd te worden, terwijl sommige vriendschappen onverwacht niet tegen de situatie bestand blijken te zijn. Hoe de ene dokter je verdrietig en vol vragen achterlaat, terwijl de ander je steun en toeverlaat wordt. Hoe je je sexy kunt blijven voelen nadat je baarmoeder verwijderd is. Van Loon schrijft vol zelfspot en humor over een leven met en na baarmoederhalskanker.

Lange tijd hield Sytske van Koeveringe een lachlogboek bij, mateloos gefascineerd door het fenomeen. Wat is lachen? Toen zij recent het grote nieuws over een tumor in haar borst hoorde, greep zij automatisch terug naar haar ‘lacharchief ’, en zag dat lachen een weldadig contrast vormt met de wreedheid van een tumor. Vanaf dat moment is ze niet gestopt met schrijven: ‘Ik werk me helemaal te pletter omdat ik per ongeluk continu denk dat ik bijna doodga. Ik leef in een soort nu of nooit.’ Lachen en de tumor zijn op een behoorlijk speelse manier verweven. Een essay over de lach wordt afgewisseld met onder meer een dialoog van twee artsen die een biopt afnemen, een monoloog van Sytskes huisarts, een opsomming van wat allemaal groter, kleiner of precies 2,2 centimeter is. Sytske sluit af met een brief aan haar tumor, waarin ze hem uitnodigt voor een etentje. Dag nacht licht toch is een inspirerend werk van een jonge, sterke, vrijgezelle, autonome kunstenaar. Speels, levendig, leerzaam, troostend en heel krachtig.

De vrolijke Jasmijn staat midden in het leven, net als haar zes vriendinnen. Ze delen lief, leed en de grote vragen met elkaar. Carrière, mannen, kinderwens: alles kan besproken worden bij een lekker taartje of een groot glas witte wijn. Geen van hen wil echt volwassen worden, maar als Jasmijn slecht nieuws krijgt, komt alles in een heel ander licht te staan: ze heeft borstkanker.

Na een borstamputatie en chemo probeert Jasmijn het leven weer op te pakken, maar haar oude energie lijkt ze maar niet terug te vinden. Gelukkig heeft ze veel steun aan haar vriendinnen, die ze via appjes op de hoogte houdt, met wie ze taartjes eet wanneer de controles goed zijn, en die de bruiloft met haar geliefde Ralf tot een extra bijzondere, intense dag maken. Maar net als ze zich veilig begint te wanen, vier jaar na de eerste diagnose, ontploft er een bom in haar leven. Ze is opnieuw ziek, en dit keer is er weinig reden tot optimisme.

Gaby Rasters heeft het leven van haar recent overleden vriendin als leidraad genomen voor het schrijven van dit boek. Zo is dit een zeer persoonlijke roman geworden die geen lezer onberoerd zal laten.