Jan is 52 jaar en denkt al zijn zaakjes goed op orde te hebben: een goede baan, een mooi huis, een lieve vrouw, twee kinderen die zelfstandig hun weg gaan en een schat van een klein dochter. Maar dan wordt hij plotseling getroffen door een zware beroerte. Zijn hele leven komt op zijn kop te staan. Door zijn sportieve verleden weet hij zich er weer bovenop te vechten. Een nieuw begin gaat over zijn weg terug.

Guus opent het boek met het sterfbed van zijn moeder en de warmte die hij voor haar voelt, waarmee hij meteen de toon zet voor het verhaal. Door zijn levensverhaal te combineren met onbeantwoorde brieven aan zijn moeder creëert hij een bijzonder verhaal dat fijn wegleest. Daarnaast behandelt hij op mooie wijze zijn hooggevoeligheid en laat hij er ook de zonnige kant van zien. Deze liefde laat hij doorschijnen naar zijn lichaam, waardoor eenieder die eveneens hoogsensitief is deze genegenheid over kan nemen. Doordat hij zijn biografie op bepaalde momenten heeft geromantiseerd zorgt hij ervoor dat het verhaal nog emotioneler wordt.

“Mijn overdenkingen in dit boek zijn meer een ode aan de burn-out dan een afrekening”, aldus Tanja de Graaf.

De onderwerpen die zij aanhaalt zijn eigentijds en down to earth. Omdat zij de focus legt op recente gebeurtenissen zijn haar opmerkingen ook zeer relevant. Haar verhalen zijn scherp realistisch, met humor en een knipoog geschreven en met hier en daar een rauw, cynisch kantje. Dit alles schrijft zij in een makkelijk te lezen stijl. De positieve boodschap waarmee zij afsluit, blijft je bij. 
Dit boek is geen afrekening met de burn-out, zoals zij zelf al zegt, maar meer een ode, want als je daar oog voor hebt en ervoor openstaat, kan een burn-out ook een nieuwe start zijn van een ander leven.

Fibromyalgie is een ongrijpbare ziekte, waarover nog veel vragen bestaan. Duidelijk is wel dat fibromyalgiepatiënten vooral last hebben van chronische pijn en chronische vermoeidheid, maar niet altijd in dezelfde mate. Goede en slechte dagen wisselen elkaar af, waardoor het voor de buitenwereld niet altijd te begrijpen is. Omdat de oorzaak (nog) niet duidelijk is, bestaat er ook geen eenduidige behandeling, maar dat neemt niet weg dat er verschillende mogelijkheden zijn, die soms meer en soms minder effect hebben. De auteur ging op zoek naar informatie en sprak met lotgenoten. Verschillende onderzoeken, maar ook pijn en pijnbeleving komen aan bod, evenals het nut van beweging en gezonde voeding. Gaandeweg werd de auteur steeds wijzer en hoopt dat ook anderen daarmee hun voordeel kunnen doen.

Koude zonnestralen is een gevecht vastgelegd op papier.Sla de eerste bladzijde maar eens om, je staat dan aan het begin van de strijd die de schrijfster heeft geleverd tegen mentale stoornissen. Evi Kee werd als jong meisje overspoeld door anorexia nervosa en depressies waarna ze een eindeloos en heftig gevecht heeft geleverd om te zorgen dat ze een ding niet deed : opgeven. In vorm van gedichten, stukken tekst en illustraties heeft ze haar strijd in een boek gebundeld. Elk woord dat je leest zal een stapje zijn richting het pad dat zij belopen heeft. De woorden geven onkenbaar verdriet, machteloosheid en vechtlust weer die je haast laten voelen alsof je in de schoenen van de schrijfster staat.

Bij Marieke werd buikvlieskanker ontdekt. Zij bespreekt in dit boek, van dag tot dag, haar proces vanaf de diagnose op een persoonlijke wijze. Hierdoor ontstaat meteen een band met haar als persoon. Marieke heeft een verfrissend nuchtere blik op het proces. Zij weet een inspirerende boodschap van liefde, acceptatie en persoonlijke groei over te brengen op een toegankelijke en opbouwende wijze. Zij geeft een boodschap mee die voor een ieder die worstelt met een ziekte relevant is. Haar twijfels en onzekerheden zijn op een prachtige wijze verwoord. Iedere dag sluit zij af met een motto. Zij geeft hiermee woord aan de vele kanten van een ziekteproces. Een boek vol moed en optimisme.

Mijn naam is Anke. Op mijn achtste kreeg ik de diagnose autisme. Ik heb dit boek geschreven om jou een kijkje te geven in mijn hoofd zodat ik je kan laten zien hoe ik dingen ervaar en beleef.
Ik heb dit geschreven in de hoop dat mensen me beter gaan begrijpen. Want ik heb me altijd onbegrepen en ongehoord gevoeld.
Vaak is het met een vleugje humor geschreven. Ik wil jullie op een grappige manier mee laten kijken met de dingen waar ik het moeilijk mee heb in het dagelijkse leven. Maar met veel moeite heb ik ook een aantal serieuze hoofdstukken op papier gekregen.

Een boek vol illustraties gemaakt door mij over de dagdagelijkse frustraties van het leven.
Geniet ervan!

In 2013 verloor André Hendriks zijn baan, maar dat werd het startsein voor iets nieuws: Een webwinkel die louter ukuleles verkoopt. Daarnaast gaf hij nog muzieklessen en ging hij zelf optreden met ukuleleduo ‘The D’ukes’. Alleen nog maar leuke dingen in de agenda. En dan krijgt André ineens de diagnose slokdarmkanker. Hoe ga je daar mee om? De eerste van veel vragen. Een uitgebreide kennismaking met de gezondheidszorg hing in de lucht. Misschien moest hij alvast minder het nieuws volgen? Wekelijks zag hij diverse nieuwsberichten over de zorg in de media, zorgelijke berichten meestal. Vooruit kijken leek plotseling gedurfd. De toekomst kon zo maar een snel naderende einddatum krijgen.

Als tiener werd Sohaila Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Verontwaardigd over de oorverdovende stilte rondom seksueel geweld schreef ze een artikel voor een Indiaas vrouwenblad over haar ervaring. Dertig jaar later dook dit artikel ineens op in de sociale media en ging het wereldwijd viraal.
Abdulali houdt zich al decennialang professioneel bezig met het onderwerp. Verhalen van overlevers, internationaal onderzoek en haar eigen ervaring vormen de basis van 'Waar we over praten als we over verkrachting praten'. Ze onderzoekt hoe we over seksueel misbruik denken, wat we erover zeggen, wat we er níét over zeggen en wat we volgende generaties willen meegeven. ‘Verkrachting trekt niet alleen het licht weg uit het leven van de slachtoffers, maar ook uit elk zinnig gesprek over dit thema. Ik wil weer wat licht binnenlaten’, schrijft Abdulali. Onbevreesd en bedachtzaam geeft ze de aanzet tot een gesprek dat we met elkaar moeten voeren.

In haar autobiografie Mijn ware verhaal vertelt cabaretière Karin Bloemen voor het eerst het aangrijpende verhaal van haar jeugd, die getekend is door misbruik, mishandeling en angst. Haarscherp brengt ze in beeld wat het met een jong meisje doet als de personen die je moeten beschermen het op je hebben voorzien. Karin Bloemen laat echter ook zien hoe ze ondanks deze traumatische ervaringen de vrouw is geworden die ze nu is: sterk, liefdevol, succesvol, open voor iedereen en voor niemand bang.

Bij de ziekte van Parkinson wordt veelal gedacht aan een chronisch-progressieve ziekte bij ouderen. Dat beeld klopt grotendeels. Een relatief beperkte groep krijgt op jonge leeftijd te maken met de ziekte van Parkinson. In de bloei van hun leven worden zij geconfronteerd met een ziekte die langzamerhand steeds meer grip op hun leven en het leven van hun geliefden krijgt. Daarbij komen ook vragen wat dit voor gevolgen heeft voor gezin, werk en de toekomst. In dit boek komen vanuit het perspectief van degenen die (op jonge leeftijd) te maken krijgen met de ziekte van Parkinson deze en veel andere onderwerpen en vraagstukken aan de orde. Ervaringsdeskundigen en professionals uit Nederland en België delen in deze bundel hun kennis en ervaringen met het omgaan met de ziekte van Parkinson.

Leef je je leven op de automatische piloot in plaats van bewust te kiezen waar je mee bezig bent? Ben je bang voor de mening van anderen, en pas je je daarom continu aan zodat je maar geen kritiek krijgt?
Mindsetcoach Janne Schuijn helpt je in dit boek brutaal eerlijk te worden naar jezelf. Het leven is immers geen generale repetitie. Hoe wil jij op je leven terugkijken wanneer je op je sterfbed ligt?
Veel mensen denken dat we nu eenmaal zijn hoe we zijn en het daarmee moeten doen. Janne laat zien dat dat niet hoeft; je kunt leren dealen met alle vastgeroeste patronen en overtuigingen die jou op dit moment tegenhouden voluit te leven.