Leontien van den Berg brengt in 100 stripachtige tekeningen alle facetten van haar behandelingen voor kanker in beeld; herkenbaar, eerlijk, positief en humoristisch.

Hoe ga je om met het verlies van een ouder als je zelf nog niet zo lang op eigen benen staat? Van harte gecondoleerd geeft een beeld van hoe leeftijdgenoten dat doen.

Je leest de ervaringen van mensen van wie de vader, moeder of allebei de ouders zijn overleden.
Ameline sprak met meer dan twintig van hen over rouwverwerking en zes daarvan, inclusief zijzelf, staan centraal in het boek. Het zijn verhalen van mensen uit grote en kleine gezinnen, van wie de ouders door (erfelijke) ziekte, na een ongeval of door zelfdoding zijn overleden. Sommigen stonden ineens aan het roer van het huishouden, de een kreeg een burn-out en de ander heeft nooit ergens last van gehad. Juist de diversiteit aan ervaringen maakt dit een handleiding met voor ieder wat wils, met antwoorden op lastige vragen als: ‘Hoe verklaar je het gat op je cv?’, ‘Wat doe je als partner?’ en de dooddoener tijdens een eerste date: ‘Wat doen je ouders?’.

• Een boek over rouw voor jongvolwassenen, stuurloze twintigers én begin dertigers
• Ervaringsverhalen en praktische tips
• Als je zelf verdriet hebt, maar zeker ook als je iemand met verdriet wil helpen

Zes jaar na de diagnose uitgezaaide borstkanker gaat het lichamelijk hard achteruit. De kanker groeit z'n eigen gang door skelet, spieren, longen, bijnier, eierstokken, lever, lymfe, huid en verdrukt het zenuwkanaal. Complicaties als neurologische uitval, ingezakte wervels, benauwdheid en extreme vermoeidheid maken dat het einde mijner dagen zich aan mij begint op te dringen. Wat in 2012 begon als een blog is nu in boekvorm gegoten. De term kwaliteit van leven lijkt de ultieme maakbaarheid te kunnen belichamen voor iedereen die met een ongeneeslijke ziekte moet zien te leven. Zelf heb ik gemerkt dat je wat dat betreft alles zelf moet uitvinden: van adequate informatie m.b.t. voor jou passende behandelingen tot en met de vraag: En hoe ga ik dit nu eigenlijk allemaal doen? Je komt zonder handleiding in de wachtkamer te zitten. Psychologische ondersteuning is in zo'n proces onontbeerlijk omdat je ziekte uiteraard niet alleen je lichaam aanvalt, maar je hele zijn. Die kant wordt nog teveel onderbelicht en onderschat.

Lyanne Paskamp (1965) wordt in 1992 als militair chauffeur uitgezonden naar de Bosnische hoofdstad Sarajevo. Het toeval wil dat haar echtgenoot Erik als marechaussee op dezelfde locatie terechtkomt. Het echtpaar wordt ingekwartierd in het roemruchte Rainbow Hotel dat zwaar onder vuur komt te liggen als de oorlog in alle hevigheid losbarst. De Nederlandse eenheden waar zij deel van uitmaken, zien zich gedwongen om onder voortdurende beschietingen te vluchten naar Belgrado. Na terugkeer in Nederland is er nauwelijks sprake van nazorg. Als Erik door een zwaar dienstongeval een arm kwijtraakt, haar vader in 2004 overlijdt en vervolgens blijkt dat haar tweede dochter Anniek suïcidaal is, raakt Lyanne in steeds grotere geestelijke nood. Met de diagnose posttraumatische stress stoornis (PTSS) begint een moeizame tocht langs hulpverleningsinstanties, maar een succesvolle behandeling blijft uit. Dankzij onder meer een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella knokt Lyanne zich langzaam maar zeker een weg terug naar geluk voor haarzelf en haar gezin.

Stress en burn-out; er zijn er maar weinigen die zich erover uit durven te spreken. Annelies Vette geeft in Zout water een ongecensureerd beeld van haar burn-out; hoe ze kortsluiting in haar hoofd kreeg, huilend onder de douche stond, niet naar de supermarkt durfde en worstelde met haar behoefte om haar gevoel te verdoven met wijn. Ze beschrijft haar gedachten, gevoelens en paniekaanvallen zo levendig dat het lijkt alsof je zelf in haar situatie zit. Ze neemt je vervolgens mee op haar lange reis naar herstel. Ze toont de obstakels die ze tegenkwam en de valkuilen waar ze keer op keer in liep. Ze geeft een kijkje in haar binnenwereld en is daarbij niet bang om kritisch naar haar eigen aandeel te kijken. Haar openhartige verhaal inspireert om zelf ook eens te kijken naar je eigen situatie. Wie ben je? Waar sta je? En waar ga je naartoe?
“Nog even en dan. Dat mantra had ik maanden in mijn hoofd.’

‘Laat me toch niet gek zijn’ van A.K. Benjamin is een fascinerend en verontrustend verhaal over wat krankzinnigheid betekent. Het verhaal begint bedrieglijk eenvoudig: een psychiater in gesprek met zijn patiënten. Maar na verloop van tijd krijg je als lezer het gevoel dat er meer aan de hand is. Dingen uit het leven van de psychiater duiken op, een huwelijkscrisis, de relatie met zijn kinderen, gaandeweg ga je je afvragen wie er in de spreekkamer aan het woord is. Verwoordt de psychiater via zijn patiënten zijn eigen psychische problemen? Zijn die gesprekken een zelfdiagnose, een beschrijving van zijn angst af te dalen in krankzinnigheid? Vol humor en energie, schokkend en onverschrokken persoonlijk toont Benjamin tevens een donkere kant van onze huidige westerse cultuur, die de veroorzaker is van psychische klachten.

Durf te falen van Elizabeth Day is gebaseerd op haar populaire podcast How to Fail, een pijnlijk eerlijk boek over de dingen die soms vreselijk misgaan, wat je ervan kunt leren en hoe je het beter zou kunnen doen.

Durf te falen is een journalistiek memoir. Day beschrijft, op pijnlijk eerlijke maar zeer humoristische wijze, wat zij heeft geleerd van de dingen die fout gingen in haar jeugd, op school, in de liefde en op het werk, met familie en vrienden. Daardoorheen weeft zij verhalen van de beroemdheden die ze interviewde voor haar populaire podcast How to fail.

Met Durf te falen laat Day zien dat wie we zijn niet wordt bepaald door onze fouten, maar door de manier waarop we ermee omgaan. We moeten niet bang zijn om fouten te maken, maar ze juist omarmen om een beter mens te worden.

In Het einde is nu beschrijft Aniana Taelman het dementieproces van haar moeder, maar komt ook de zelfmoord van haar vader aan de oppervlakte. Het boek toont de strijd, de pijn, maar ook de herrijzenis van de auteur.
Onze Foundation Dot Your İ heeft als maatschappelijk doel ondersteuning te bieden aan nabestaanden die een geliefde aan zelfmoord hebben verloren. Het is onze ultieme droom om mensen te mogen redden van een zelfmoord – al is het maar één persoon per dag – omdat die niet één, maar ettelijke levens verwoest.

Achter Bryans vrolijke glimlach gaat veel pijn en verdriet schuil. Vanaf dag één vecht hij voor zijn leven. Tijdens haar zwangerschap voelt Marianne dat er iets niet in orde is. Uit de echo's blijkt dat haar nog ongeboren zoon een zeldzame afwijking heeft ontwikkeld. De artsen kunnen niet zeggen wat dit voor invloed zal hebben op zijn leven. Al snel na de geboorte van Bryan blijkt dat de aandoening voor een opeenstapeling van problemen zorgt. Een zoektocht naar een diagnose volgt, waarbij sommige artsen het welbevinden van Bryan uit het oog lijken te verliezen. Marianne en haar man zien de gezondheid van hun zoon snel verslechteren. En realiseren zich dat dit een gevecht wordt zonder winnaars.

Een bundel. Een bundel van al mijn blogs tot nu toe. Blogs waarin ik mezelf stapje voor stapje mezelf meer en meer open en kwetsbaar op stel omtrent seksueel misbruik, de hulpverlening, behandeling, gevolgen van trauma en wat daar allemaal bij komt kijken. Af en toe ook kritisch naar de hulpverlening, maar altijd met de nodige portie humor. Daarnaast geeft het een kijkje in de wereld van de Cliëntenraad van Fier. De bundel 'Op reis' is autobiografisch en recht uit het hart.
Mijn liefde voor het schrijven is hier begonnen. Korte blogs om anderen het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staan. Ik riep altijd: als ik maar één persoon raak of iemand vindt (h)erkenning, is mijn missie geslaagd. Ook was het helend voor mijn eigen proces. De blogs zijn helpend voor slachtoffers, maar ook voor betrokkenen en hulpverleners. Het is geschreven op een manier zodat het voor iedereen begrijpelijk is.
Onzeker en kwetsbaar gaat deze bundel de wereld in.

In 2013 krijgt Remko ALS.
Hoe ga je verder als je leven zo overhoop wordt gegooid?
Remko geeft niet op. Dat past niet bij wie hij is.
Wát, als dromen niet meer uitkomen?
Remko brengt nieuwe dromen de wereld in. Eén daarvan is dit boek.

Journalist Resi Lankester is halverwege de twintig wanneer haar vader, een excentrieke Amsterdamse boekhandelaar, van driehoog uit het raam springt. Hij overleeft de val niet. Tien jaar later wordt ze voor haar werk gevraagd een interviewreeks met kinderen van "zelfmoordouders' te maken. De nabestaanden die ze spreekt vertellen openhartig over de heftige nasleep van de zelfgekozen dood van hun vader of moeder.

Aangemoedigd door hun openheid besluit Resi haar eigen verhaal en dat van haar overleden vader te reconstrueren. Op zoek naar antwoorden over hem, zichzelf en hun liefdevolle maar complexe vader-dochterrelatie duikt ze voor het eerst in de vele verhuisdozen vol kaartjes, audio-opnames, brieven en dagboeken van haar vader.

Na de val is een journalistieke én persoonlijke zoektocht naar antwoorden op de vele vragen waar je als nabestaande mee te maken krijgt. Hoe moet je rouwen na zelfmoord? Is zelfdoding dapper, of juist niet? En waarom voelt elke achterblijver zich schuldig? Een even indrukwekkende als meeslepende memoir.