In Vraagtekens vertelt Marian met passie over haar bijzondere gezin. Aanvankelijk lijken haar twee dochters, Zima en Flora, gezond, maar dan komen de vraagtekens. Als eindelijk blijkt dat de kinderen een onbekende spierdystrofie hebben, stort de wereld van Marian en haar man Wietse in, maar het gezin leert met de beperkingen te leven. Als Zima trouwt, en Flora, die ook een verstandelijke beperking blijkt te hebben, een plekje krijgt in een ouderinitiatief, lijkt er rust te komen voor Marian en Wietse. Maar weer neemt het leven een onverwachte wending als Flora plotseling diabetes type 1 blijkt te hebben. Wat begint als verwerking voor de bizarre gebeurtenissen die Marian en Wietse meemaken, eindigt in dit ontroerende boek, waarin ook de humor niet ontbreekt.

De vijftienjarige Noor heeft een pleegbroertje met een ernstige beperking: epilepsie. De dokters hebben al veel geprobeerd, maar niets slaat aan. Linder gaat er zelfs eerder op achteruit. Als de dokters de door Noor gevreesde operatie voor een sonde voorstellen, loopt haar emmer over. Waarom kan Linder nooit eens geluk hebben? En hij eet toch nog zelf, is het dan wel nodig? Noor heeft na al die jaren nog steeds moeite met zijn ziekte. Zal het haar lukken het los te laten? Zal ze haar eigen dromen kunnen waarmaken zonder het steeds oneerlijk te vinden?

Het prille moederschap viel haar zwaar. Celine kon alleen maar wenen en in bed liggen. Niets werd gedaan en er was zelfs geen plaats meer voor plezier. Zo kwam ze in een neerwaartse spiraal terecht tot het echt niet verder kon en een opname noodzakelijk was. Vanuit deze beleving en het proces op herstel ontstonden deze illustraties. Rauw, eerlijk en ontroerend. Helemaal zonder woorden. De illustraties spreken voor zich. Haar verhaal is te volgen aan de illustraties alleen, of in combinatie met het voorwoord. Laat je meenemen op een persoonlijke reis langs de moeilijkste momenten van Celine's leven. Het zal je ontroeren, maar ook verblijden.

Inmiddels wist ze dat ze niet dood wilde. Als ze dan toch moest blijven leven, dan moest ze het leven toch maar wat dragelijker proberen te maken.” In dit boek neemt Anne-fleur je mee in haar weg richting herstel van anorexia, depressie en PTSS. Je leest hoe ze langzaam maar zeker uit haar diepste dal klimt en haar leven weer probeert op te bouwen. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Gelukkig is vallen niet erg, zolang je maar weer opstaat. En dat doet ze. Anne-fleur staat op tegen haar eigen gedachten en langzaam maar zeker wint ze van haar onzekerheid. Je hoeft tenslotte niet alles te geloven wat je denkt.

In dit boek beschrijf ik hoe mijn leven is gelopen en wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik hoop dat mensen door mijn boek meer begrip kunnen krijgen voor mensen met psychische problemen.Ik had een goed leven, leuke mensen om mij heen en een geweldige familie. Tot de 16e van januari in 2018. De eerste keer in opname. Dit heeft mijn leven op de kop gezet. Van daar ging het bergafwaarts. Er volgden woongroepen, een pleeggezin en meer opnames. Het leek eindeloos. En toen kwam 18 september 2018. Toen lag mijn leven compleet aan diggelen.

In dit boek beschrijf ik hoe mijn leven is gelopen en wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik hoop dat mensen door mijn boek meer begrip kunnen krijgen voor mensen met psychische problemen.

Hechtingsproblematiek, verlatingsangst, identiteit. Thema’s die volop aanwezig zijn in het leven van de schrijfster nadat ze te horen heeft gekregen dat haar ouders niet haar biologische ouders zijn. Hoe is het om dat pas te horen als puber van vijftien? Wie ben je dan wel? Waar liggen je roots? Welke antwoorden vond zij toen ze, samen met haar lief, een jaar lang bijna 12.000 kilometer dwars door Azië fietste? De lezer reist achterop de bagagedrager mee op zoek naar antwoorden. Ontroerende ontmoetingen en ingrijpende gebeurtenissen worden levendig en met humor beschreven. Een indrukwekkend levensverhaal en een prachtig reisverhaal waarin losse eindjes samensmelten tot een gesloten cirkel.

Het kan gebeuren dat je leven in twee stukken breekt. Mij overkwam dat op zaterdag 10 november 2012. Een zwaar herseninfarct veroorzaakte een brute breuk in mijn leven. Op die zaterdagavond werd ik per ambulance naar het ADRZ gebracht; het begin van mijn ‘Goese periode’. Pas in maart 2013 kwam ik weer thuis. In de periode dat ik in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum doorbracht, leerde ik een mij tot dan toe volstrekt onbekende wereld kennen: die van de klinische en poliklinische revalidatie. Het betekende opgenomen worden in een wereld met lotgenoten, mensen die net als ik probeerden weer overeind te komen. Ik maakte kennis met zeer verschillende mensen, elk met hun eigen levensverhaal. Ik wou daar graag over vertellen, vooral over de gang van zaken en het leven in het revalidatiecentrum, zodat meer mensen daar dan ook iets van af zouden weten.

Jet Rood heeft altijd geweten dat haar belevingswereld anders was. Sinds 2007 weet ze dat dit een benaming heeft: hoogsensitief of hooggevoelig. Lotgenoten hebben net als Jet met tal van tegenslagen te maken, zoals een werkomgeving die niet bij je past, een burn-out en verlies van baan. Hoe ga je met medicijnen om? Wat doet voeding met je? Hoe blijf je overeind in het onbegrip en de eenzaamheid? Hoogsensitief met een boerenverstand bevat persoonlijke verhalen, interviews met professionals en wetenschappelijke inzichten. Een boek voor alle mensen die zich niet gehoord en (h)erkend voelen met hun karaktereigenschap.

Karin is een jonge, alleenstaande moeder als een fors geheugenverlies haar het werken onmogelijk maakt. ‘Vage klachten’ menen de artsen aanvankelijk. Karin leeft echter met de harde consequenties. Van drukbezette manager in de ouderenzorg wordt ze een vrouw voor wie bekende gezichten vervagen. Terwijl haar omgeving denkt dat ze dwaalt in de mist, draait ze zelf haar gezicht naar de zon. Tot de term ‘dementie’ valt. En zij zich afvraagt: wat als ik straks mijn kinderen niet meer herken?

Ook ik ben stukgewaaid is een collectie van notities over aanhoudende rouw. Tien jaar na het verlies van haar moeder stelt Emma van Meyeren vast dat rouw niet verwerkt kan worden. In plaats van het verwerken van verlies te positioneren als het ultieme doel, onderzoekt zij de mogelijkheden voor een blijvend ambivalente houding tegenover haar verlies. In drie essays bespreekt zij de rol van nostalgie en melancholie in het rouwproces, en doet ze suggesties voor nieuwe omgangsvormen met rouw aan de hand van somatische rituelen en metaforen.

In dit boek beschrijft Floor Nusink hoe Roza in 2013 naast vrouw, dochter, moeder, echtgenote, zus, vriendin en werkneemster ook kankerpatiënt werd. Het nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel. Roza had het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker als een soort formaliteit beschouwd. Dit bleek heel anders uit te pakken.

Deze roman gaat over de transformatie die Roza doormaakte na het krijgen van de diagnose kanker. Met het overleven van deze ziekte kreeg ze de tijd om iets anders van haar leven te maken dan wat ze tot dan toe deed. Ze leerde te luisteren naar haar eigen innerlijke stem en te handelen naar wat ze hoorde.

Ik ben Nadia, een jonge vrouw, moeder van drie kinderen, en weduwe sinds de zomer van 2013. De eerste maanden na het overlijden van mijn echtgenoot vind ik het woord “weduwe” een vreselijk woord. Tijdens het diepe rouwen vraag ik mij af of ik wil “overleven” of “leven”. Na zeven jaar “jonge” weduwe evolueer ik verder naar een “eerder belegen” weduwe, iets minder jong, maar trots om weduwe te zijn. Dit is mijn verhaal over de weduwe die niet rouwt volgens het boekje of de regels, maar op mijn eigen wijze. Nadia Le Jeune houdt van uitdagingen. Haar eerste boek: “Tot aan de hemel” is een ontroerend en meeslepend verhaal over de ziekte van haar man. Daarbij tourt ze met haar eigenwijze theatershow. Op een openhartige, spontane, intense en soms grappige manier vertelt en schrijft ze over haar lot als weduwe.