Abdelhak Nouri wordt alom beschouwd als een van de meest talentvolle voetballers van zijn generatie. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat hij definitief door zou breken bij Ajax en ook internationaal naam zou gaan maken. Op 8 juli 2017 verandert echter voorgoed zijn leven, en dat van zijn familie, wanneer hij tijdens een oefenwedstrijd van Ajax tegen Werden Bremen in het Oostenrijkse Hippach twintig minuten voor het eindsignaal in elkaar zakt op het veld. Niet veel later wordt duidelijk dat hij een hartstilstand heeft gehad met ernstige hersenschade tot gevolg. Het nieuws dat hij nooit meer zal kunnen voetballen slaat in als een bom, niet alleen bij zijn naasten, maar bij fans wereldwijd.

Dit boek vertelt voor het eerst het verhaal van Abdelhak vanuit het perspectief van zijn familie en vrienden.

"Misschien kunnen we beter gaan schrijven,' zei journalist Peter Henk Steenhuis tegen zijn dochter Hille, toen ze voor de zoveelste keer ruzie kregen.

Nog diezelfde avond schreef Hille haar vader een eerste mail. Over haar uitwisseling naar Erfurt, waar ze een week eerder meer dan zes kilo lichter van was teruggekomen. Vader en dochter bleven elkaar vervolgens schrijven, ook toen bleek dat Hille een fikse eetstoornis had, en haar behandeling nog maanden op zich liet wachten. Die mailwisseling is de basis geworden voor Hongerklop.

Je hoort het van zovelen: ik leef nu anders, ik leef nu veel bewuster, ik besef nu pas mijn geluk. Natuurlijk had ieder dat liever gehad zonder kanker te krijgen.
Zo moet ieder in zijn ongeluk zijn geluk weer vinden. Veel mensen hebben in hun ziekteproces een plek waar ze zich fijn voelen, waar ze zichzelf kunnen zijn, en waar ze dus voor even, midden in die pech, een beetje gelukkig kunnen zijn.

Auteur Josje Hamel en fotograaf Rene Alberts hebben een aantal mensen en hun plek op een erepodium gezet, in woord en beeld. De foto's vertellen hun verhaal, de teksten maken het beeld.
Geluksvogels is een serie stemmige foto's in zwart-wit met teksten door Josje Hamel en Rene Alberts. Het bijzondere is dat beiden in hun leven ook geconfronteerd zijn met kanker, waardoor zij al bij voorbaat dichtbije gesprekspartners waren voor alle mensen in het boek.

Mama liegt niet! beschrijft het waargebeurde verhaal van een meisje dat opgroeit met een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis (NPS).
De dochter staat in het centrum van de belevingswereld van de moeder. In detail worden haar ervaringen beschreven, situaties waaruit blijkt hoe groot de impact is van de moeder op de fysieke en emotionele gesteldheid van de dochter.
Hoe kan het dat de omgeving, waaronder haar vader niet ziet wat er gaande is? Waarom is haar moeder niet in staat om liefde te tonen naar haar dochter? En lukt het haar om positief te blijven en uit de greep van haar moeder te komen?

Gedichten met Gedoe is een gedichtenbundel waar verschillende onderwerpen ter sprake komen. Het gaat veelal over psychische problemen.
Marthe van Pinxteren [1999] ervaart dagelijkse worstelingen door haar autisme, waardoor zij ook anorexia ontwikkelde. Dit in combinatie met haar Posttraumatische Stresstoornis [PTSS], maakt dat zij vastloopt op verschillende levensgebieden.
'Wie ben ik nu eigenlijk? Doe ik er nog wel toe?'
'Waarom snap ik de wereld niet? Waarom snapt de wereld mij niet?'
Schrijven is al lange tijd een passie, waar deze gedichtenbundel uit voortkwam.

Het zal je maar gebeuren; je pasgeboren baby wordt direct na de geboorte bij je weggehaald omdat er iets erg mis is.
Het gebeurde Harma de Kruijf toen haar zoontje Sebastiaan werd geboren. Direct was zichtbaar dat er veel mis was met dit kindje. De wanhoop en het verdriet bleven haar hele leven aanwezig nadat duidelijk werd hoe ernstig de handicaps van Sebastiaan waren. Afgezien van de lichamelijke handicaps was hij ook verstandelijk ernstig beperkt. Naarmate de tijd vorderde, stapelden de geconstateerde handicaps zich verder op.
''Mijn lieve kabouter'' vertelt het hartverscheurende verhaal van een moeder met een kind waar ze zelf niet voor kon zorgen en die overgeleverd was aan de zorg voor haar kind door anderen. Het is voor Harma ruim veertig jaar geleden dat dit gebeurde en gelukkig is er in de zorg veel verbeterd. Ondanks alle verbeteringen zullen velen zich ook nu nog in haar verhaal herkennen. Een eerlijk verhaal van diepe emoties, schuldgevoelens en je hoofd boven water zien te houden.

'Het jaar liep op zijn einde. We keken er wat tegenop. Onze vrienden brachten, alles bijeen, negen kinderen mee naar het huis waar we samen zouden vieren. Wij kwamen aan met een volgestouwde koffer en een pijnlijk lege achterbank.
We verborgen ons verdriet tot het om middernacht onhoudbaar naar boven kwam. Weer een jaar voorbij zonder dat onze ene, grote wens in vervulling was gegaan, net zoals vorig jaar en alle verdomde jaren daarvoor.

"Volgend jaar is het aan jullie!", zo spraken onze vrienden ons moed in. Zo werden we het volgend jaar gezin: twee mensen met steeds weer de belofte van groot geluk in het vooruitzicht, tot de klok er ons aan herinnerde dat het voorbije jaar opnieuw een verloren jaar was geweest.'

Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Vele mensen worstelen met psychische problemen. Dat taboe in verband met psychische problemen moet dringend doorbroken worden en dat wil Lieselot Del’haye met deze gedichtenbundel bereiken. De gedichten zijn best wel zwaar, waardoor het wel triggerend kan zijn voor een aantal mensen. Er wordt meer inzicht gegeven in het hoofd van een psychiatrische patiënt en in de psychiatrie. Het boek toont het leven zoals het is; met zijn ups and downs.

Emma komt oorspronkelijk uit Wassenaar maar woont al heel lang in Utrecht. Van jongs af aan is zij al op zoek naar een vorm van controle omdat zij het leven anders maar moeilijk aan kan. In 2013 ontwikkelt zij een ernstige vorm van smetvrees die haar hele leven overneemt en beheerst. Een copingsmechanisme om met het leven om te gaan, dat had zij hard nodig. Emma wil niets liever dan mentale ziektes zichtbaarder maken zodat er meer begrip voor komt en daarbij ook minder taboe op rust. Ze vindt het heel belangrijk dat mensen zich open kunnen stellen en kwetsbaar op kunnen stellen, zonder schaamte.
Schrijven is haar grote uitlaatklep en met dit boek hoopt zij velen te kunnen inspireren. Daarbij hoopt zij mensen te kunnen helpen die zelf met smetvrees te maken hebben.

Betoverende pijn verhaalt over een reis door de vier seizoenen. De hoofdpersoon is in haar jeugd betoverd en zoekt een tegenspreuk. De reis start in de winter, waar zij ooit verdween in een zelfopgelegde gevangenis en voert de lezer naar de lente om er daar achter te komen dat ze nog steeds leeft bevroren in de tijd: het eeuwige zwart wit. Lukt het haar te ontsnappen en de tegenspreuk te vinden? Reis mee! De gedichten zijn door Mary-Jane geschreven over een periode van vier jaar, waarin zij intensieve therapie onderging voor een complexe posttraumatische stressstoornis. Ondanks de zwaarte van het onderwerp, bieden de gedichten herkenning, troost en hoop. Haar boodschap is duidelijk: durf je angst in de ogen te kijken.

Als er een tragedie gebeurt kan dat een enorme impact op je leven hebben. Moet je “in zak en as” verder leven? Ik heb bemerkt dat je jezelf heel wat opgewekter kan maken, ondanks een zware handicap. Concentreer je op anderen, kweek humor aan, zoek een opening in een “doelloos” leven door iets “op poten” te zetten, op te starten betrek er anderen bij, kom naar buiten, zoek een hobby. Je kan nog veel meer doen, zoals je in dit boek zal lezen. Ik probeer “het vuur weer op te wekken” zodat je hart opnieuw gloeit!

In deze gedichtenbundel ga je lezen hoe leven voor Loïs overleven werd.
Ze was spontaan, gezellig en lief. Zelfs nadat ze haar moeder verloor, leek het altijd goed te gaan.
Destijds was ze bang om te slapen, omdat ze schrik had niet wakker te worden.
Haar gedachten werden steeds donkerder. Ze was niet meer bang om te gaan slapen, maar wilde juist dat haar leven zou stoppen. 
Hoe zwaar het ook was, opgeven was ze nog zeker niet van plan.
Grotendeels door de lichtpuntjes. Hierdoor wilde Loïs de hoop niet opgeven. Ze wilde haar depressie een lesje leren.
Afgelopen jaren heeft Loïs veel geprobeerd om haar leven draagbaarder te maken. Soms was dit slecht, maar bijvoorbeeld door schrijven heeft ze zichzelf uit meerdere dieptepunten gered.