Covertekst: ‘Als Petra mama wordt van een tweeling die veel te vroeg geboren wordt en beperkingen heeft, wordt het mama zijn plots heel bijzonder. Ze start noodgedwongen een zoektocht naar oplossingen voor elk individu van haar gezin maar ook voor het geheel. Ze beschrijft deze unieke reis op een zeer laagdrempelige manier met veel respect voor haar kinderen. Spiritualiteit zet ze om naar het dagdagelijkse leven en ze schuwt het niet om kritische noten aan de maatschappij te geven. Dit uniek pad deelt ze graag met andere ouders van kinderen waarbij het leven bijzonder loopt, zodat ze hier (h)erkenning, moed en inspiratie kunnen uithalen.

Gedichten. Covertekst: ‘‘Te veel aan mijn hoofd’ is een persoonlijk verslag van het ingewikkelde proces van volwassen worden met lichamelijke en verstandelijke beperkingen. Te veel om een ‘normaal’ leven te leiden, te weinig om dat niet te beseffen. Word deelgenoot van ervaringen die Sanne opdoet als jong volwassene met een stofwisselingsziekte. Hoe gaat ze om met te veel prikkels? Hoe zoekt ze naar een evenwicht in zelfstandig zijn en hulp ontvangen? Een ontroerend portret van Sanne, die de uitdagingen met humor, lef en doorzettingsvermogen doorstaat.’

Covertekst:’ Als haar jongste dochter Michèle (32) ziek wordt en hoort dat ze niet meer zal genezen, wil ze op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Haar moeder Larissa vergezelt haar samen met de draagezel Pierrot. Tot het fout gaat en ze moeten terugkeren naar Nederland, geholpen door een Franse ‘engel’, de verpleegster Gisèle. Anderhalf jaar na de dood van Michèle hervat Larissa de tocht, vanaf het punt tot waar ze met haar dochter is gekomen. Michèle reist met haar mee in de gedaante van een duif. In León krijgt ze gezelschap van haar middelste dochter Marion, die de plaats van haar zusje inneemt en samen maken ze de tocht van Michèle af.’

Covertekst: ‘"Nog net niet overspannen liep ik op de zebra te denken aan welke cliënten ik vandaag zou gaan zien en welke ik klaar moest maken voor overdracht voor de vakantie. Een bus heb ik nooit gezien. De buschauffeur heeft mij ook nooit gezien, althans: te laat... Dit werd een heftige confrontatie die plaatsvond in 1995. Ik was hersendood in coma. Na ruim 7 weken ontwaakte ik als een baby. Letterlijk blubberend in een rolstoel in een luier. In een revalidatiekliniek voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel moest ik revalideren tot volwassene. Alles opnieuw leren dus. Leren praten, leren lopen en .... zindelijk worden! Jawel, inclusief potjestraining. Ik kan wel stellen dat ik nog elke dag leef met de gevolgen hiervan."’

Covertekst: ‘Dit is een verhaal over liefde en lijden, over loslaten en dankbaarheid, over aanvaarden en dood. Op 23 augustus 2013 werd bij mijn echtgenoot longkanker vastgesteld. Dit is een bundeling van de e-mails waarmee we onze naasten op de hoogte hielden van zijn ziekteproces. Het is een openhartig verslag over hoe ons gezin op een positieve manier omging met lijden en met het nakende einde. Hoe de dood niet doodgezwegen werd. Hoe intens we alles beleefden. Hoe we kracht putten uit de liefde voor elkaar en dankbaar bleven voor al het goede.’

Covertekst: ‘24 juli 2014 beloofde een van de warmste dagen van de zomer te worden. Eén telefoontje zorgde voor een niet te beschrijven kilte. De ‘dood’ klopte aan. Gesteund door de enkeling gaat zijn zuster op zoek naar een manier om afscheid te nemen. Filosofische gesprekken, kunst en gedichten bieden beide hooggevoelige individuen de mogelijkheid een uniek rouwproces door te maken. Met dit werk laat de schrijfster zien dat iedereen zelf bepaalt hoe hij omgaat met verlies en rouwverwerking. Ondanks alle tegenslagen kan men steeds een eigen pad blijven bewandelen en een voorbeeld worden voor velen.’

Covertekst: ‘In het boek Dementie, ik zie mams beschrijft Annoeska van der Struif het laatste levensjaar van haar moeder met vasculaire dementie. Zij heeft de moed gehad met haar moeder in contact te blijven en haar liefdevol te begeleiden en te blijven zien dwars door de dementie heen. Openhartig en eerlijk vertelt ze haar verhaal aan de hand van dialogen, gedichten, verhalen en channelings. Met de channelings belicht zij het spirituele aspect van dementie en weet het ongrijpbare op heldere wijze uit te leggen. Door haar prettige manier van vertellen ben je erbij en weet zij een goede balans te bewaren tussen het lijden, wat deze ziekte met zich meebrengt, en humor waardoor het boek luchtig blijft.’

Covertekst: ‘Hoe ga je als mantelzorger de confrontatie aan met een sterfgeval en dementie? In dagboekvorm neemt Roeli Bouwmeester-Wijngaard je mee in haar eigen rouwproces. De auteur verwoordt op openhartige wijze hoe zij daarmee heeft geworsteld. De zorg voor haar hoogbejaarde demente schoonouders doorkruiste haar rouwfase als recente weduwe. Het deed pijn, maar bracht haar ook humor en een niet aflatende liefde. Het gevecht tegen de zorgverleners, om haar demente schoonouders na 70 jaar huwelijk te willen scheiden en op te sluiten, geven in dit boek de humor een serieuze ondertoon. Lotgenoten zullen zich herkennen in de onthullingen van de schrijfster.’

Covertekst: ‘Kun je leren van je demente medemens? Ben je nieuwsgierig naar een andere realiteit? In deze wereld die bolstaat van nepnieuws is het een verademing om de puurheid van mensen met dementie te ervaren. Mensen die volledig in het ‘hier en nu’ leven. Mindfull noemen we dat.’

Fotoboek. Kijk en leesboek. ' Covertekst: ‘Als kind werd ik gefascineerd en vertederd door het ‘kinds worden’ van oudere mensen. Nu ik tussen hen werk, kom ik hen elke dag tegen. Hun wijsheid, ondanks de aftakeling, zette mij aan om iets te tonen van hun innerlijke kracht en schoonheid.’, zegt Carla Molenberghs. Haar boek gaat niet in op wetenschappelijke inzichten rond dementie. Het is veeleer de bedoeling met beelden en grenstaal een ontmoeting te wekken tussen de lezer en de dementerende persoon in zijn totaliteit als mens. De klemtoon ligt daarbij op zijn innerlijke wereld. Want de kwaliteit en de intensiteit van zijn beleving wordt nog vaak onderschat.Dementerende ouderen worden vaak tegemoet getreden vanuit het defect-model wat ontmoeting in de weg staat. Hopelijk zal door dit boek de lezer / kijker ruimte vrijmaken voor zelfreflectie opdat de angst die de onbekende wereld van de dementerende ouder oproept, geen hinderpaal meer zou zijn voor ontmoeting. Dit boek bestaat vooral uit foto’s. Gedurende een volledig jaar leefde Paul van Wouwe mee in ‘Huis Perrekes‘ waar uitsluitend dementerende bejaarden en hun begeleiders wonen. De beelden spreken en stralen respect en warmte uit.’

Covertekst: ‘ Dit is het verslag van het Festival of Older People door een bundeling van de Lezingen, de Werkwinkels, de bijdragen van de Kunstenaars en de Artiesten en de berichten van de bezoekers en de vrijwilligers. (…)’ https://www.festivalofolderpeople.nl/festivalboek ‘...Alle verschillende perspectieven op ouder worden, op ons concept ‘ouderen bestaan niet’ zijn hierin terug te vinden....'

Covertekst: ‘Ashley Medze is een jonge vrouw die jarenlang slachtoffer is geweest van ernstige pesterijen. Door die pesterijen is ze beschadigd en loopt ze met haar hoofd naar beneden. Maar er kwam iets in haar leven wat haar meer zekerheid kon bieden voor de toekomst. Ze kreeg een kans die ze met beide handen heeft aangepakt. Ashley Medze vertelt in dit ‘Op het juiste spoor’ wat pesten met haar gedaan heeft en hoe ze nu in haar leven staat, met de mooie dingen die nu haar pad op komen.’