We kunnen maar moeilijk met slechte dagen overweg, laat staan dat het weken of maanden zijn. Vaak leren we om negatieve emoties te onderdrukken, waardoor we geen idee hebben wat we ermee aan moeten als ze ineens naar boven komen.
Vijf jaar lang worstelde Nowelle Barnhoorn (die zichzelf tot dat moment als zeer veerkrachtig beschouwde) met een burn-out en een depressie. Om zich beter te voelen greep ze allerlei adviezen aan: van diëten, yoga en meditatie tot een rits aan "leuke dingen'. Ondertussen ging ze zich slechter en slechter voelen. De uiteindelijke acceptatie dat je slecht voelen er ook bij hoort veranderde alles; in één ogenblik, van de nacht in de dag.
In Dwars door het donker deelt Barnhoorn haar zoektocht in het duister en welke bronnen haar erdoorheen loodsten. Ze breekt een lans voor verdriet dat een uitweg zoekt en boosheid die gehoord wil worden, en voor alle dingen die we liever niet zien, liever niet voelen, liever niet zijn.

Deze autobiografie schreef Aimée omdat zij graag haar verhalen deelt met jongeren die nog een heel leven voor zich hebben en met andere vrouwen die zich misschien herkennen in haar levensloop. Haar leven is bijzonder afwisselend, door uiteenlopende gebeurtenissen van spannend en leuk, tot zenuwslopend en triest. In gedetailleerde beschrijving van situaties geeft zij in haar boek een eigenzinnige interpretatie van het leven. Niks of alles is haar gegund. Ze moet ploeteren, ze valt maar staat ook steeds weer op en houdt vol.

Zoals velen droomden Sofie en haar man van kinderen. Onstuimig en liefdevol dartelden ze van maand tot maand tot het met moeder natuur niet leek te lukken. Met een bang hart trokken ze naar de fertiliteitsarts. De wetenschap zou het oplossen, hoopten ze. Moedig slikken, spuiten, meten en hopen. Na elke poging geen tijd verspillen aan ademhalen, maar doorgaan want het ging hen wel lukken, toch?! Het verdriet werd groter, Sofie werd stiller en banger. Mentaal, emotioneel en lichamelijk was het op. Overleven met een stil verdriet in de drukte van alledag, tussen bolle buiken en kinderverhalen van anderen.

Ze besloten om die andere droom na te jagen, een kindje adopteren. Vandaag is Sofie mama van een jongen en een meisje die gegroeid zijn in haar hart. Nu haar gezin compleet en het nest veilig is, vond ze de kracht om terug te gaan en de deur te openen waar al die stapeltjes verdriet waren opgestapeld. Netjes op een torentje.

De vliegende kreeft is een boek voor elke mantelzorger die worstelt met ziekte en zorg en op zoek is naar balans en hoopvolle vooruitzichten.

Kort na het verschijnen van mijn eerste boek Parkinson- Partner, werd ik hard onderuit gehaald door een burn-out. De ziekte van Parkinson, kanker, pancreatitis en het ontslag van mijn echtgenoot gingen mijn draagkracht te boven. Naast mantelzorgen moest ik ook aan mijn herstel werken.
In dit boek beschrijf ik in drie delen hoe ik anders ben gaan kijken naar ziekte en angst. Deel één gaat over hoop, het wonder dat je verwacht. Deel twee staat in het teken van herstel. Je vindt hier praktische ideeën waarmee je zelf aan de slag kunt. Deel drie gaat over gezondheid. Mijn pelgrimstocht naar Santiago speelt daarin een belangrijke rol. Ik overwon mijn ziektes, angsten en burn-out.
Ziekte en verdriet noem ik "vliegende kreeften'. Als ze me plagen stuur ik ze weg. De kreeften nemen alle narigheid mee op hun vlucht naar de horizon.

“U heeft inderdaad een borstkankertje.” De chirurg zegt het op een bijna lieflijke toon. (...) Maar het grootste deel van de informatie die ik krijg, gaat langs me heen. Ik ben nog blijven hangen bij het woord ‘borstkankertje’.
Kanker is kanker. Doe er geen geschenkverpakking om, man! Voor jou is mijn kleine tumor misschien niet interessant om weg te snijden, maar voor mij is het kanker!
Knock-out geslagen. Zo voel ik (48) me na de diagnose borstkanker.
Wanneer de allereerste stofwolken zijn opgetrokken, kom ik wat meer bij zinnen. Wat kan ik zelf doen om op een ‘gezonde’ manier met mijn ziekte en behandeltraject om te gaan?

De plotselinge dood van haar grote liefde Marius dwingt Caro tot een indringende zoektocht. De vraag die daarbij steeds weer opduikt is of Marius zelfgekozen dood een momentopname was of een uiterst zorgvuldig doordachte daad.

In dit adembenemende relaas worden de gebeurtenissen minutieus ontrafeld in een poging hem beter te begrijpen. Zij raakt daardoor intiemer met Marius in zijn dood dan bij zijn leven. In sluitertijd is een liefdevol portret van een charismatische man, een bewogen huwelijk en een warm gezin afgezet tegen eenzaamheid, rouw, depressie en een onverwerkt verleden. Je leeft intens mee met de achterblijvers waarbij zowel een traan als een lach rolt. Het laat zien dat zelfdoding als geen andere dood vragen oproept over het leven dat eraan voorafging, waardoor er achteraf anders naar datzelfde leven gekeken kan worden.

“Het was de dag van ons jaarlijkse toernooi. Van tevoren had ik geen idee hoe ik me die dag zou voelen. Niemand kan je dat vertellen. Omdat elk verhaal anders is. En dit is mijn verhaal.”

Zo begint dit persoonlijke poëziedebuut van Anja Buurman. Aan de hand van haar gedichten weet ze de lezer te raken met thema’s als afscheid nemen van een dierbare, angst voor het eindige en herinneringen aan vroeger. Donkere gedachten waarin ze tegenzin voelt en nergens zin in heeft worden afgewisseld met optimistische klanken waarin het belang van levenskunst, het kunnen genieten van kleine dingen, doorklinkt. Gecombineerd met de door haarzelf gemaakte kleurrijke illustraties die haar gemoedstoestand in beeld vertalen, weet ze de sfeer van haar gedichten te bekrachtigen.

Het ei van Columbus is een reeks losse verhalen over het leven van een opgroeiende vrouw.
De verhalen bestaan uit omschreven anekdotes, waargebeurde herinneringen en een subjectieve blik in het dagelijks leven.
Het gaat over opgroeien, ziektes, hoe daarna het leven weer op te pakken, over veerkracht en daadkracht.

Wat doe je als je maar één zus hebt en ze komt terecht in de wereld van Parkinson en verpleging?
Nooit zijn we zo close als nu geweest. Het leven met Parkinson heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Als kind keek ik op tegen mijn grote zus en zocht telkens weer het randje bij haar op.
Nu sta ik als een boom naast haar en vecht tegen alles wat er bij komt kijken.
De zorg, wat een ellende! Communicatie is er niet, de wil om alles te doen zoals het behoort is er.
Bea Bambara schreef er een boek over.

Dit boek is geschreven vanuit de praktijk met een theoretische en wetenschappelijke basis als bouwstenen voor het fundament. Deze gids gaat doorheen de complexiteit van het begrip burn-out, gaat van herkennen naar aanpakken, van ziekte naar herstel en van aanpak tot re-integratie. Het laat ons zien dat burn-out ook positief kan zijn.
Een combinatie tussen eigen ervaring, theoretische en persoonlijke inzichten maken dit boek tot een praktische en bruikbare gids voor iedereen.

Haar hand op mijn rug - Mijn eerste jaar als weduwnaar is het no-nonsense ervaringsverhaal van Paul Geelen, die zijn vrouw Marinka op zijn 54ste verjaardag voor zijn ogen op straat zag sterven. Hoe gaan hij en zijn jongvolwassen kinderen om met dit plotselinge verlies? De auteur beschrijft met rauwe directheid de dag van het verlies, de aanloop naar de crematie en het moeizame eerste jaar waarin hij langzaam weer opkrabbelt. Hoe ga je verder na zo'n ervaring, hoe doorsta je de rouw?

Paul wil meegeven dat wat zijn gezin overkwam, ons allemaal kan overkomen. Het leven kan zomaar, pats boem, afgelopen zijn. Kun je je daarop voorbereiden? Het boek bevat wijze lessen voor (bijna) weduwnaars en andere nabestaanden.

Bauke Kappers, van 1983 tot juli 2002 televisieregisseur van onder meer Jules Unlimited, Twaalf Steden Dertien Ongelukken en Twee Meter Sessies, krijgt eind 2002 op zijn 50e een beroerte.
Deze ramp met als restschade een eenzijdige verlamming, verandert zijn werkzame en privéleven ingrijpend.
Dat geldt evenzeer voor zijn vrouw, Jaska de Bree.