Een broer als Manuel

[Hoe wij omgaan met mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen]

Toen Manuel, de jongere broer van Jonathan Maas, in 1978 werd geboren, was meteen duidelijk
dat er iets niet in orde was. Zijn schedel was te klein en zijn hersenen hadden zich niet goed
kunnen ontwikkelen. Ondanks zijn zware verstandelijke beperking groeide hij op tot een
eigenwijze, sociale en innemende wildebras, die ervan genoot als hij mocht meedoen met het
gewone leven. Manuel hield van voetbal, feest en van een biertje drinken in de kroeg.

Maar voor zichzelf zorgen kon hij niet. Manuel had zorg nodig en toen hij opgroeide, werd dat
meer dan zijn familie alleen aankon. Hij kwam terecht in een grote zorginstelling, en daarna in
een begeleidwonenproject. Zo werd hij ongewild afhankelijk van het Nederlandse zorgsysteem,
met zijn telkens veranderende inzichten. Steeds weer moest Manuel zich aanpassen aan nieuwe
regels, waarbij bezuinigingen, efficiencydenken en eindeloze personeelswisselingen steeds meer
de boventoon gingen voeren. Het maakte hem onzeker en verdrietig. Uiteindelijk overleed hij, op
zijn veertigste.

Hebben zijn familie en zijn begeleiders Manuel binnen ons zorgsysteem een goed leven kunnen
bieden? Hoe ziet het Nederlandse zorgsysteem er eigenlijk uit? Hoe is het geworden tot wat het
nu is? Aan de hand van gesprekken met vele betrokkenen, van verzorgers tot beleidsmakers,
schreef Jonathan Maas met Een broer als Manuel een unieke reconstructie van een halve eeuw
zorg in Nederland. Daarbij vraagt hij zich steeds meer af: was er iets mis met zijn broer? Of is er
iets mis met onze samenleving?

Lees meer…