En zwijgen was het antwoord

Ouders over het verlies van hun baby in de jaren 1945-1970

Op een treinstationnetje in Italië ontmoette ik paar jaar geleden een Nederlandse mevrouw, en we raakten aan de praat. Hebt u ook kinderen? vroeg ze. Een doodnormale vraag. Twee één hier en één boven, en ik wees met mijn vinger naar de lucht. Goh, ik ook, zei ze en vertelde over haar dochtertje dat zij in 1964 bij de geboorte had verloren. De tranen stonden haar in de ogen. Ze had het kindje nooit gezien en de eerste paar jaar droomde ze iedere nacht dat ze in de gangen van het ziekenhuis achter haar baby aanholde maar het niet kon oppakken. In die tijd sprak je niet met anderen over het verlies van je baby, mensen ontweken je zelfs. vertelde ze. Boek van 265 pagina´s waarvoor Anneke Avis meerdere moeders en vaders die in de periode 1945-1970 een kindje hebben verloren rondom de geboorte interviewde. Ze beschrijven hoe ze gemaand werden te zwijgen over het verlies van hun baby, door te gaan. Voor rouw en verdriet was weinig plaats terwijl moeders en vaders deze ingrijpende gebeurtenis hun hele leven met zich meedragen, soms met verstrekkende gevolgen.

Lees meer…