Mooi stuk van Marlieke de Jonge over het contact met haar dementerende moeder Mijn moeder is inmiddels 93 en woont met veel plezier in een verpleeghuis. Voor haar blijft het leven zo overzichtelijk.Dat is belangrijk, want het korte-termijn-geheugen is op. Ze kan halverwege haar eigen gedachten compleet verdwalen. Dat geeft gevoel van onmacht als de omgeving ordening en samenhang blijft eisen.Die onmacht snap ik: leven met een splitssysteem (DIS voor slechte verstaanders) geeft ook zulke effecten. Beetje anders, maar dat doet er niet toe. Ik weet in ieder geval dat het averechts werkt om wanhopig op zoek te gaan naar wat weg is. Loslaten is de kunst, leren fietsen met losse handen en vertrouwen dat het wel goed komt. Dan komt het ook weer goed op onnavolgbare wijze.Mam, je leeft gewoon in hier en nu. En dat zonder meditatie-training! Menig Boeddhist zou er jaloers op zijn. lees verder via link.
Aandoening Dementie Thema Bejegening Communicatie Familieverhoudingen Perspectief Overige Auteur Marlieke de Jonge