Niet het krassen van de kraai

A.H.J. DAUTZENBERG lijdt al enkele jaren aan tinnitus, auditieve kanker zoals hij het zelf noemt. Meestal kan hij het kabaal in zijn kop redelijk verdragen, maar soms wordt hij nagenoeg gek van de nucleaire ruisgeluiden en schrille horrorklanken. Vooral in bed, wanneer het hem niet lukt om met omgevingsgeluiden — regen, muziek, de privébioscoop, met zijn vingers op het hoofdkussen krassen — de tinnitus te dempen. Tijdens zijn snorkelvakantie op het stille eiland Gozo kreeg hij echter een lumineus idee. Wanneer ik weer eens opgesloten zit in een knipperende tl-lamp, een slijpende tandartsboor of een piepende remschijf probeer ik het atonale lawaai enige lyriek en schwung mee te geven, een cantabile melodie. Ik laat dan bijvoorbeeld een roodborstje door mijn hoofd vliegen en zingen, figuren en melodieën aanbrengen. Mijn tinnitus doet dan mee de schurende klanken en zeurende galmen proberen het roodborstje te volgen, in zang én vlucht, veelal met verzachtend effect. De ene keer laat ik een merel binnen, dan weer een nachtegaal of veldleeuwerik, afhankelijk van de intensiteit van de tinnitus, haar podiumdrift. Dautzenberg keerde uit Gozo terug met een bundel tinnitusgedichten. Daarmee houdt hij zijn binnenwereld een beetje bewoonbaar.

Lees meer…