René Klijn. Een portret.

Flaptekst: Op 28 november 1992 verscheen René Klijn in het tv-programma De schreeuw van de Leeuw. Dertig jaar en in het laatste stadium van Aids. Hij vertelde zijn verhaal aan Paul de Leeuw en besloot met het lied Mr. Blue. Hedy d´Ancona, indertijd minister van WVC, schrijft in haar voorwoord bij dit boek: Er is een reden waarom die televisiebeelden niet vervagen onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift zijn. Die reden is, dat ik niet keek en luisterde naar een Aids-patiënt, maar naar een mens. Een mooi en jong mens, dat – min of meer toevallig – het noodlot had getrokken en dat tenslotte accepteerde. Dat vergt moed en strijdkracht, wijsheid en relativeringsvermogen. Allemaal eigenschappen die maar zelden – en nog minder in die combinatie – aan mensen gegeven zijn. In de periode na de tv-uitzending zouden de kwaliteiten waarmee René Klijn zoveel indruk maakte sterk op de proef worden gesteld. Tot zijn verbazing was hij in een avond een ster geworden. Zijn Schreeuw werd bekroond met de Bronzen Roos van Montreux en genomineerd voor de Amerikaanse Emmy Award. Mr. Blue steeg als een komeet naar de top van de hitparade. Renés levenslange droom werd op het nippertje werkelijkheid. Bovendien speelde hij een belangrijke rol in het doorbreken van het Aids-taboe. Presentator Frits Spits in zijn voorwoord: Zielig was hij niet. Dat wilde hij ook niet zijn. ( … ) Ren&é liet zien dat je de feiten van het leven kunt overwinnen met schoonheid. Daarvoor zal ik hem altijd dankbaar blijven. Maar het succes had twee kanten. Geen psycholoog zou een ongeneeslijk zieke zon pijlsnelle carrière op zijn sterfbed aanbevelen. Journaliste Dorine Hermans doet in deze biografie op eerlijke en innemende wijze verslag van een opmerkelijk leven, dat eindigde op 5 september 1993.